Quantumrun

ΠΙΣΤΩΣΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Quantumrun

Ινδία, περιμένοντας φαντάσματα: Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος για το κλίμα P7

David Tal, Εκδότης, Μελλοντολόγος
@DavidTalWrites
LinkedIn

Τρίτη, 09/15/2020 - 13:05

2046 - Ινδία, μεταξύ των πόλεων Άγκρα και Γκουαλιόρ

Ήταν την ένατη μέρα χωρίς ύπνο όταν άρχισα να τους βλέπω παντού. Στους γύρους μου, είδα την Anya ξαπλωμένη μόνη στο νοτιοανατολικό πεδίο του θανάτου, μόνο που έτρεξε και διαπίστωσα ότι ήταν κάποιος άλλος. Είδα τον Σάτι να κουβαλάει νερό στους επιζώντες πέρα από τον φράχτη, αλλά ανακάλυψα ότι ήταν ένα παιδί που ανήκε σε άλλο. Είδα τον Hema ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι στη σκηνή 443, για να βρει το κρεβάτι άδειο όταν πλησίασα. Ξανά και ξανά εμφανίζονταν μέχρι να συμβεί. Αίμα χύθηκε από τη μύτη μου στο λευκό μου παλτό. Έπεσα στα γόνατα, σφίγγοντας το στήθος μου. Επιτέλους, θα ξαναενωνόμασταν.

***

Είχαν περάσει έξι μέρες από τότε που σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί, έξι μέρες από τότε που αρχίσαμε να χειριζόμαστε τις επακόλουθες επιπτώσεις των πυρηνικών μας επιπτώσεων. Ήμασταν εγκατεστημένοι σε ένα μεγάλο ανοιχτό πεδίο, εξήντα χιλιόμετρα έξω από τη ζώνη περιορισμένης ακτινοβολίας του Άγκρα, ακριβώς έξω από τον αυτοκινητόδρομο AH43 και σε κοντινή απόσταση με τα πόδια από τον ποταμό Asan. Οι περισσότεροι επιζώντες περπάτησαν σε ομάδες εκατοντάδων από τις πληγείσες επαρχίες Haryana, Jaipur και Harit Pradesh για να φτάσουν στο στρατιωτικό μας νοσοκομείο πεδίου και στο κέντρο επεξεργασίας, τώρα το μεγαλύτερο στην περιοχή. Κατευθύνθηκαν εδώ μέσω ασυρμάτου, φυλλάδια έπεσαν από ελικόπτερα προσκόπων και τα καραβάνια επιθεώρησης ραδιενέργειας του στρατού εστάλησαν βόρεια για να ερευνήσουν τη ζημιά.

Η αποστολή ήταν απλή αλλά κάθε άλλο παρά απλή. Ως Κύριος Ιατρός, η δουλειά μου ήταν να ηγούμαι μιας ομάδας εκατοντάδων στρατιωτικών γιατρών και εθελοντών πολιτών γιατρών. Επεξεργαστήκαμε τους επιζώντες καθώς έφτασαν, αξιολογήσαμε την ιατρική τους κατάσταση, βοηθήσαμε τους βαριά άρρωστους, ανακουφίσαμε αυτούς που ήταν κοντά στο θάνατο και κατευθύναμε τους ισχυρούς προς τα στρατόπεδα επιζώντων που διοικούνται από τον στρατό που είχαν δημιουργηθεί νοτιότερα στα περίχωρα της πόλης Gwalior - την ασφαλή ζώνη.

Είχα εργαστεί σε κλινικές υπαίθρου καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας μου με την Ινδική Ιατρική Υπηρεσία, ακόμη και ως παιδί όταν δούλευα για τον πατέρα μου ως προσωπικός βοηθός του γιατρού. Αλλά δεν είχα ξαναδεί τέτοιο θέαμα. Το υπαίθριο νοσοκομείο μας είχε κοντά στις πέντε χιλιάδες κρεβάτια. Εν τω μεταξύ, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της εναέριας έρευνας μας εκτίμησαν ότι ο αριθμός των επιζώντων που περίμεναν έξω από το νοσοκομείο ήταν πάνω από τριακόσιες χιλιάδες, όλοι παραταγμένοι κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου, μια μάζα που εκτείνεται για χιλιόμετρα και ο αριθμός των οποίων αυξανόταν ανά ώρα. Χωρίς περισσότερους πόρους από την κεντρική διοίκηση, η ασθένεια ήταν βέβαιο ότι θα εξαπλωθεί σε όσους περίμεναν έξω και σίγουρα θα ακολουθούσε ένα θυμωμένο πλήθος.

«Κίνταρ, πήρα είδηση από τον στρατηγό», είπε ο υπολοχαγός Τζιτ Τσακιάρ, συναντώντας με κάτω από τη σκιά της σκηνής της ιατρικής διοίκησης. Μου ανατέθηκε ως στρατιωτικός σύνδεσμος μου από τον ίδιο τον στρατηγό Nathawat.

«Περισσότερο από όλα, ελπίζω».

«Τέσσερα φορτηγά αξίας κρεβατιών και προμηθειών. Είπε ότι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να στείλει σήμερα».

«Του είπες για τη μικρή μας παράταξη έξω;»

«Είπε ότι οι ίδιοι αριθμοί καταμετρώνται και στα έντεκα νοσοκομεία πεδίου κοντά στην απαγορευμένη ζώνη. Η εκκένωση πηγαίνει καλά. Είναι απλώς η επιμελητεία μας. Είναι ακόμα ένα χάος». Οι εκρήξεις από τους πυρηνικούς πυραύλους που αναχαιτίστηκαν κατά την πτήση κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν έριξαν ηλεκτρομαγνητικό παλμό (EMP) που έριξε εκτός λειτουργίας τα περισσότερα δίκτυα τηλεπικοινωνιών, ηλεκτρισμού και γενικών ηλεκτρονικών σε όλη τη Βόρεια Ινδία, το μεγαλύτερο μέρος του Μπαγκλαντές και την ανατολικότερη περιοχή της Κίνας.

«Θα τα καταφέρουμε, υποθέτω. Αυτά τα επιπλέον στρατεύματα που ήρθαν σήμερα το πρωί θα βοηθήσουν να κρατηθούν τα πράγματα ήρεμα για άλλη μια ή δύο μέρες». Μια σταγόνα αίμα έσταξε από τη μύτη μου πάνω στο ιατρικό μου tablet. Τα πράγματα χειροτέρευαν. Έβγαλα ένα μαντήλι και το πίεσα στο ρουθούνι μου. «Συγγνώμη, Τζιτ. Τι γίνεται με τον ιστότοπο τρία;»

«Οι εκσκαφείς έχουν σχεδόν τελειώσει. Θα είναι έτοιμο αύριο νωρίς το πρωί. Προς το παρόν, έχουμε αρκετό χώρο στον πέμπτο μαζικό τάφο για περίπου άλλους πεντακόσιους, οπότε έχουμε χρόνο».

Άδειασα τα δύο τελευταία μου χάπια Modafinil από το κουτί χαπιών μου και τα κατάπια στεγνά. Τα χάπια καφεΐνης σταμάτησαν να λειτουργούν πριν από τρεις ημέρες και ήμουν ξύπνιος και δούλευα για οκτώ συνεχόμενες ημέρες. «Πρέπει να κάνω τον κύκλο μου. Περπάτησε μαζί μου."

Αφήσαμε τη σκηνή του διοικητή και ξεκινήσαμε την ωριαία διαδρομή επιθεώρησής μου. Η πρώτη μας στάση ήταν το χωράφι στη νοτιοανατολική γωνία, πιο κοντά στο ποτάμι. Αυτό ήταν όπου εκείνοι που επηρεάστηκαν περισσότερο από την ακτινοβολία ξάπλωσαν στα σεντόνια κάτω από τον καταιγιστικό καλοκαιρινό ήλιο - οι περιορισμένες σκηνές που είχαμε προοριζόταν για εκείνους με περισσότερες από πενήντα τοις εκατό πιθανότητες ανάρρωσης. Μερικοί από τους αγαπημένους των επιζώντων τους φρόντισαν, αλλά οι περισσότεροι ήταν μόνοι τους, με τα εσωτερικά τους όργανα μόνο λίγες ώρες μακριά από την αποτυχία. Φρόντισα να λάβουν όλοι μια γενναιόδωρη βοήθεια με μορφίνη για να διευκολυνθεί το πέρασμά τους προτού τυλίξουμε τα σώματά τους για απόρριψη κάτω από το κάλυμμα της νύχτας.

Πέντε λεπτά προς τα βόρεια ήταν η σκηνή διοίκησης εθελοντών. Χιλιάδες ακόμη μέλη των οικογενειών ενώθηκαν με τους χιλιάδες που εξακολουθούν να αναρρώνουν στις κοντινές ιατρικές σκηνές. Φοβούμενοι μήπως χωριστούν και γνωρίζουν τον περιορισμένο χώρο, τα μέλη της οικογένειας συμφώνησαν να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους συλλέγοντας και καθαρίζοντας το νερό του ποταμού και στη συνέχεια μοιράζοντάς το στο αυξανόμενο πλήθος έξω από το νοσοκομείο. Μερικοί βοήθησαν επίσης στο χτίσιμο νέων σκηνών, στη μεταφορά των φρεσκοπαραδοθέντων προμηθειών και στην οργάνωση των προσευχών, ενώ οι ισχυρότεροι επιβαρύνονταν με τη φόρτωση των νεκρών σε φορτηγά μεταφοράς το βράδυ.

Ο Jeet και εγώ στη συνέχεια περπατήσαμε βορειοανατολικά προς το σημείο επεξεργασίας. Πάνω από εκατό στρατιώτες φρουρούσαν τον εξωτερικό φράκτη του νοσοκομείου, ενώ μια ομάδα από διακόσιους γιατρούς και υπολοχαγούς οργάνωσε μια μεγάλη σειρά τραπεζιών επιθεώρησης εκατέρωθεν του δρόμου του αυτοκινητόδρομου. Ευτυχώς, το πυρηνικό EMP είχε απενεργοποιήσει τα περισσότερα αυτοκίνητα στην περιοχή, οπότε δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε για την κυκλοφορία των πολιτών. Η σειρά των επιζώντων επιτρεπόταν να περάσει ένας ένας κάθε φορά που άνοιγε ένα τραπέζι. Οι υγιείς συνέχισαν την πορεία τους προς το Gwalior με τα υδροφόρα. Οι άρρωστοι έμεναν πίσω στο χωράφι αναμονής για να τους υποβληθούν σε επεξεργασία για περίθαλψη, όταν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι ασθενείας. Η διαδικασία δεν σταμάτησε. Δεν είχαμε την πολυτέλεια να κάνουμε ένα διάλειμμα, έτσι κρατήσαμε τη γραμμή να κινείται όλο το εικοσιτετράωρο από τη στιγμή που ξεκίνησε τη λειτουργία του το νοσοκομείο.

«Ρέζα!» Φώναξα, ζητώντας την προσοχή του προϊσταμένου επεξεργασίας μου. «Ποια είναι η κατάστασή μας;»

«Κύριε, επεξεργαζόμαστε έως και εννέα χιλιάδες άτομα την ώρα τις τελευταίες πέντε ώρες».

«Αυτή είναι μια μεγάλη αιχμή. Τι συνέβη?"

«Η ζέστη, κύριε. Οι υγιείς αρνούνται επιτέλους το δικαίωμά τους σε ιατρικό έλεγχο, οπότε είμαστε πλέον σε θέση να μεταφέρουμε περισσότερους ανθρώπους μέσα από το σημείο ελέγχου».

«Και οι άρρωστοι;»

Η Ρέζα κούνησε το κεφάλι της. «Μόνο περίπου το σαράντα τοις εκατό εκτελούνται τώρα για να περπατήσουν το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι τα νοσοκομεία Gwalior. Οι υπόλοιποι δεν είναι αρκετά δυνατοί».

Ένιωσα τους ώμους μου να βαραίνουν. «Και να σκεφτείς ότι ήταν ογδόντα τοις εκατό μόλις πριν από δύο ημέρες». Οι τελευταίοι που βγήκαν ήταν σχεδόν πάντα αυτοί που εκτέθηκαν περισσότερο στην ακτινοβολία.

«Το ραδιόφωνο λέει ότι η στάχτη και τα σωματίδια θα πρέπει να καθιζάνουν σε κάποια άλλη μέρα. Μετά από αυτό, η γραμμή τάσης θα πρέπει να ανέβει ξανά. Το πρόβλημα είναι ο χώρος». Κοίταξε το χωράφι των άρρωστων επιζώντων πίσω από τον φράχτη. Δύο φορές εθελοντές χρειάστηκε να μετακινήσουν τον φράχτη προς τα εμπρός για να χωρέσουν τον αυξανόμενο αριθμό των ασθενών και των ετοιμοθάνατων. Το πεδίο αναμονής ήταν τώρα διπλάσιο από το ίδιο το νοσοκομείο υπαίθρου.

«Τζετ, πότε αναμένεται να φτάσουν οι γιατροί της Vidarbha;»

Ο Τζιτ έλεγξε το tablet του. «Τέσσερις ώρες, κύριε».

Στον Ρέζα, εξήγησα, «Όταν φτάσουν οι γιατροί, θα τους βάλω να δουλέψουν στα χωράφια αναμονής. Οι μισοί από αυτούς τους ασθενείς χρειάζονται απλώς συνταγές, έτσι ώστε να ανοίξει λίγος χώρος».

«Κατανοητό». Στη συνέχεια μου έριξε μια ενημερωτική ματιά. «Κύριε, υπάρχει κάτι άλλο».

Έσκυψα για να ψιθυρίσω: «Ειδήσεις;»

«Σκηνή 149. Κρεβάτι 1894».

***

Μερικές φορές είναι εκπληκτικό πόσοι άνθρωποι τρέχουν σε εσάς για απαντήσεις, παραγγελίες και υπογραφές επιταγών όταν προσπαθείτε να φτάσετε κάπου. Χρειάστηκαν σχεδόν είκοσι λεπτά για να φτάσω στη σκηνή που με κατεύθυνε ο Ρέζα και η καρδιά μου δεν μπορούσε να σταματήσει να χτυπάει. Ήξερε να με ειδοποιεί όταν εμφανίζονταν συγκεκριμένα ονόματα στο μητρώο επιζώντων ή περνούσε από το σημείο ελέγχου μας. Ήταν κατάχρηση εξουσίας. Αλλά έπρεπε να ξέρω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ μέχρι να καταλάβω.

Ακολούθησα τις αριθμητικές ετικέτες καθώς περπατούσα στη μεγάλη σειρά των ιατρικών κρεβατιών. Ογδόντα δύο, ογδόντα τρία, ογδόντα τέσσερα, οι ασθενείς με κοιτούσαν κατάματα καθώς περνούσα. Ένα-δεκαεπτά, ένα-δεκαοκτώ, ένα-δεκαεννιά, αυτή η σειρά έμοιαζε να υποφέρει από σπασμένα κόκαλα ή μη θανατηφόρα τραύματα από σάρκα - ένα καλό σημάδι. Ένα σαράντα επτά, ένα σαράντα οκτώ, ένα σαράντα εννέα, και ήταν εκεί.

«Κένταρ! Δόξασε τους θεούς που σε βρήκα». Ο θείος Όμι ξάπλωσε με έναν ματωμένο επίδεσμο στο κεφάλι του και ένα γύψο στο αριστερό του χέρι.

Άρπαξα τα ηλεκτρονικά αρχεία του θείου μου που κρέμονταν από την ενδοφλέβια βάση του κρεβατιού του καθώς περνούσαν δύο νοσοκόμες. «Άνια», είπα ήσυχα. «Έλαβε την προειδοποίησή μου; Έφυγαν εγκαίρως;»

"Η γυναίκα μου. Τα παιδιά μου. Kedar, είναι ζωντανοί εξαιτίας σου».

Έλεγξα για να βεβαιωθώ ότι οι ασθενείς γύρω μας κοιμόντουσαν, πριν σκύψω μέσα. «Θείος. Δεν θα ξαναρωτήσω.”

***

Το στυπτικό μολύβι έκαιγε φρικτά καθώς το πίεσα στο εσωτερικό μου ρουθούνι. Οι ρινορραγίες άρχισαν να επιστρέφουν κάθε λίγες ώρες. Τα χέρια μου δεν σταματούσαν να τρέμουν.

Καθώς η νύχτα κρεμόταν πάνω από το νοσοκομείο, απομονώθηκα μέσα στην πολυσύχναστη σκηνή διοίκησης. Κρυμμένος πίσω από μια κουρτίνα, κάθισα στο γραφείο μου, καταπίνοντας πάρα πολλά χάπια Adderall. Αυτή ήταν η πρώτη στιγμή που έκλεψα για τον εαυτό μου εδώ και μέρες και βρήκα την ευκαιρία να κλάψω για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησαν όλα.

Υποτίθεται ότι ήταν απλώς άλλη μια συνοριακή αψιμαχία — μια επιθετική έξαρση στρατιωτικών τεθωρακισμένων που διέσχιζαν τα σύνορά μας, την οποία τα μπροστινά στρατιωτικά μας τμήματα θα μπορούσαν να αντέξουν μέχρι να κινητοποιηθεί η αεροπορική μας υποστήριξη. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετική. Οι δορυφόροι μας έπιασαν κίνηση μέσα στις πυρηνικές βαλλιστικές βάσεις τους. Τότε ήταν που η κεντρική διοίκηση διέταξε να συγκεντρωθούν όλοι στο δυτικό μέτωπο.

Βρέθηκα στο Μπαγκλαντές και βοηθούσα στις προσπάθειες ανθρωπιστικής βοήθειας από τον κυκλώνα Vahuk όταν ο στρατηγός Nathawat τηλεφώνησε για να προειδοποιήσει την οικογένειά μου. Είπε ότι είχα μόνο είκοσι λεπτά για να τους βγάλω όλους. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες κλήσεις έκανα, αλλά η Anya ήταν η μόνη που δεν έλαβε.

Όταν το ιατρικό μας καραβάνι έφτασε στο νοσοκομείο πεδίου, οι λίγες ειδήσεις που δεν ήταν υλικοτεχνική υποστήριξη που μοιράστηκε το στρατιωτικό ραδιόφωνο έδειχναν ότι το Πακιστάν είχε πυροβολήσει πρώτο. Η περίμετρος άμυνας λέιζερ μας κατέρριψε τους περισσότερους από τους πυραύλους τους στα σύνορα, αλλά μερικοί διείσδυσαν βαθιά στην Κεντρική και Δυτική Ινδία. Οι επαρχίες Jodhpur, Punjab, Jaipur και Haryana επλήγησαν περισσότερο. Το Νέο Δελχί έφυγε. Το Ταζ Μαχάλ είναι ερειπωμένο, στηρίζεται ως ταφόπλακα κοντά στον κρατήρα όπου κάποτε βρισκόταν η Άγκρα.

Ο στρατηγός Nathawat εκμυστηρεύτηκε ότι το Πακιστάν τα πήγε πολύ χειρότερα. Δεν είχαν προηγμένες βαλλιστικές άμυνες. Ωστόσο, είπε επίσης ότι η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε η Ινδία θα παραμείνει απόρρητη έως ότου η διοίκηση έκτακτης ανάγκης του στρατού βεβαιωθεί ότι το Πακιστάν δεν θα αποτελέσει ποτέ ξανά μόνιμη απειλή.

Θα περάσουν χρόνια μέχρι να μετρηθούν οι νεκροί και από τις δύο πλευρές. Όσοι δεν σκοτώθηκαν αμέσως από τις πυρηνικές εκρήξεις, αλλά αρκετά κοντά για να αισθανθούν τις ραδιενεργές επιδράσεις τους, θα πέθαιναν σε λίγες εβδομάδες έως μήνες από διάφορες μορφές καρκίνου και ανεπάρκεια οργάνων. Πολλοί άλλοι που ζουν στα δυτικά και βόρεια της χώρας - όσοι ζουν πίσω από την απαγορευμένη ζώνη ραδιενέργειας του στρατού - θα δυσκολευτούν επίσης να επιβιώσουν από την έλλειψη βασικών πόρων μέχρι να επιστρέψουν οι κυβερνητικές υπηρεσίες στην περιοχή τους.

Μακάρι οι Πακιστανοί να μπορούσαν να ταΐσουν τους δικούς τους ανθρώπους χωρίς να χρειάζεται να απειλήσουν την Ινδία για ό,τι είχε απομείνει από τα αποθέματα νερού μας. Να νομίζουν ότι θα κατέφευγαν αυτό! Τι σκεφτόντουσαν;

***

Έλεγξα για να βεβαιωθώ ότι οι ασθενείς γύρω μας κοιμόντουσαν πριν σκύψω. «Θείος. Δεν θα ξαναρωτήσω.”

Το πρόσωπό του έγινε σοβαρό. «Αφού έφυγε από το σπίτι μου εκείνο το απόγευμα, η Jaspreet μου είπε η Anya πήρε τον Sati και τον Hema για να δουν μια παράσταση στο Shri Ram Center της πόλης. … Νόμιζα οτι ήξερες. Είπε ότι αγόρασες τα εισιτήρια». Τα μάτια του βούλιαξαν από δάκρυα. «Κένταρ, λυπάμαι. Προσπάθησα να της τηλεφωνήσω στον αυτοκινητόδρομο έξω από το Δελχί, αλλά δεν το σήκωσε. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Δεν υπήρχε χρόνος.”

«Μην το πεις σε κανέναν αυτό», είπα με ραγισμένη φωνή. «… Όμι, δώσε την αγάπη μου στον Τζάσπριτ και στα παιδιά σου… Φοβάμαι ότι μπορεί να μην τα δω πριν πάρεις εξιτήριο».

*******