Quantumrun

ΠΙΣΤΩΣΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Quantumrun

Μέση Ανατολή που πέφτει πίσω στις ερήμους: Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος Κλιματικοί Πόλεμοι P8

David Tal, Εκδότης, Μελλοντολόγος
@DavidTalWrites
LinkedIn

Τρίτη, 09/15/2020 - 12:56

2046 - Τουρκία, επαρχία Σιρνάκ, βουνά Χακάρι κοντά στα σύνορα με το Ιράκ

Αυτή η γη κάποτε ήταν όμορφη. Χιονισμένα βουνά. Καταπράσινες κοιλάδες. Ο πατέρας μου, ο Ντεμίρ, και εγώ περπατούσαμε στην οροσειρά του Χακάρι σχεδόν κάθε χειμώνα. Οι συνάδελφοί μας πεζοπόροι θα μας απολαύσουν ιστορίες διαφορετικών πολιτισμών, που εκτείνονται στους λόφους της Ευρώπης και στο Pacific Crest Trail της Βόρειας Αμερικής.

Τώρα τα βουνά ήταν γυμνά, πολύ ζεστά για να σχηματιστεί χιόνι ακόμα και το χειμώνα. Τα ποτάμια ξεράθηκαν και τα λίγα δέντρα που έμειναν κόπηκαν σε καυσόξυλα από τον εχθρό που στεκόταν μπροστά μας. Για οκτώ χρόνια, ο Iled της Ταξιαρχίας Πολέμου και Καταδρομών στο βουνό Hakkari. Φρουρούμε αυτή την περιοχή, αλλά μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια χρειάστηκε να σκάψουμε όσο έχουμε. Οι άντρες μου είναι τοποθετημένοι σε διάφορα σημεία επιφυλακής και στρατόπεδα χτισμένα βαθιά μέσα στην αλυσίδα των βουνών Χακάρι στην τουρκική πλευρά των συνόρων. Τα drones μας πετούν κατά μήκος της κοιλάδας, σαρώνοντας περιοχές πολύ απομακρυσμένες για να μπορούμε να παρακολουθούμε διαφορετικά. Κάποτε, η δουλειά μας ήταν απλώς να πολεμήσουμε ενάντια στους εισβολείς μαχητές και να κρατήσουμε ένα αδιέξοδο με τους Κούρδους, τώρα εργαζόμαστε μαζί με τους Κούρδους για να συγκρατήσουμε μια ακόμη μεγαλύτερη απειλή.

Πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινοί πρόσφυγες περιμένουν στην κοιλάδα κάτω, στην πλευρά τους των συνόρων. Κάποιοι στη Δύση λένε ότι πρέπει να τους αφήσουμε να μπουν, αλλά εμείς ξέρουμε καλύτερα. Αν όχι για τους άνδρες μου και εγώ, αυτοί οι πρόσφυγες και τα εξτρεμιστικά στοιχεία ανάμεσά τους θα περνούσαν τα σύνορα, τα σύνορά μου και θα έφερναν το χάος και την απόγνωσή τους στα τουρκικά εδάφη.

Μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, τον Φεβρουάριο ο αριθμός των προσφύγων αυξήθηκε σε σχεδόν τρία εκατομμύρια. Υπήρχαν μέρες που δεν μπορούσαμε να δούμε καθόλου την κοιλάδα, απλώς μια θάλασσα από σώματα. Αλλά ακόμα και μπροστά στις εκκωφαντικές διαμαρτυρίες τους, τις απόπειρες πορείες τους πέρα από την πλευρά μας των συνόρων, τους εμποδίσαμε. Ο Most εγκατέλειψε την κοιλάδα και ταξίδεψε δυτικά για να προσπαθήσει να περάσει μέσα από τη Συρία, μόνο για να βρει τουρκικά τάγματα που φρουρούσαν όλο το μήκος των δυτικών συνόρων. Όχι, η Τουρκία δεν θα ξεπεραστεί. Οχι ξανά.

***

«Θυμήσου, Σεμά, μείνε κοντά μου και κράτα το κεφάλι σου ψηλά με περηφάνια», είπε ο πατέρας μου, καθώς οδήγησε πάνω από εκατό φοιτητές διαδηλωτές έξω από το τέμενος Kocatepe Cami προς τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας. «Μπορεί να μην είναι έτσι, αλλά παλεύουμε για την καρδιά του λαού μας».

Από μικρή ηλικία, ο πατέρας μου δίδαξε εμένα και τα μικρότερα αδέρφια μου τι σήμαινε πραγματικά να υπερασπίζεσαι ένα ιδανικό. Ο αγώνας του ήταν για την ευημερία εκείνων των προσφύγων που διέφυγαν από τα αποτυχημένα κράτη της Συρίας και του Ιράκ. «Είναι καθήκον μας ως Μουσουλμάνοι να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας μουσουλμάνους», έλεγε ο πατέρας μου, «να τους προστατεύσουμε από το χάος των δικτατόρων και των εξτρεμιστών βαρβάρων». Καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, πίστευε στα φιλελεύθερα ιδανικά που πρόσφερε η δημοκρατία και πίστευε στο να μοιράζεται τους καρπούς αυτών των ιδανικών με όλους όσοι την λαχταρούσαν.

Η Τουρκία στην οποία μεγάλωσε ο πατέρας μου μοιράστηκε τις αξίες του. Η Τουρκία στην οποία μεγάλωσε ο πατέρας μου ήθελε να ηγηθεί του αραβικού κόσμου. Τότε όμως έπεσε η τιμή του πετρελαίου.

Μετά την αλλαγή του κλίματος, ήταν σαν ο κόσμος να αποφάσισε ότι το πετρέλαιο ήταν μια πανούκλα. Μέσα σε μια δεκαετία, τα περισσότερα αυτοκίνητα, φορτηγά και αεροπλάνα του κόσμου λειτουργούσαν με ηλεκτρική ενέργεια. Χωρίς πλέον να εξαρτώνται από το πετρέλαιο μας, το ενδιαφέρον του κόσμου για την περιοχή εξαφανίστηκε. Καμία άλλη βοήθεια δεν εισρέει στη Μέση Ανατολή. Όχι άλλες δυτικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Όχι άλλη ανθρωπιστική βοήθεια. Ο κόσμος έπαψε να ενδιαφέρεται. Πολλοί χαιρέτησαν αυτό που έβλεπαν ως το τέλος της δυτικής ανάμειξης στις αραβικές υποθέσεις, αλλά δεν άργησε να βυθιστεί μία προς μία οι αραβικές χώρες πίσω στις ερήμους.

Ο καυτός ήλιος στέγνωσε τα ποτάμια και κατέστησε σχεδόν αδύνατη την καλλιέργεια τροφής στη Μέση Ανατολή. Οι έρημοι απλώθηκαν γρήγορα, δεν κρατιούνται πια από καταπράσινες κοιλάδες, η άμμος τους φύσηξε σε όλη τη γη. Με την απώλεια των υψηλών εσόδων από το πετρέλαιο του παρελθόντος, πολλά από τα αραβικά έθνη δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν ό,τι είχε απομείνει από τα πλεονάσματα τροφίμων του κόσμου στην ανοιχτή αγορά. Οι ταραχές για τα τρόφιμα ξέσπασαν παντού καθώς οι άνθρωποι πεινούσαν. Οι κυβερνήσεις έπεσαν. Οι πληθυσμοί κατέρρευσαν. Και όσοι δεν παγιδεύτηκαν από τις αυξανόμενες τάξεις των εξτρεμιστών κατέφυγαν βόρεια στη Μεσόγειο και μέσω της Τουρκίας, της Τουρκίας μου.

Η μέρα που παρέλασα με τον πατέρα μου ήταν η μέρα που η Τουρκία έκλεισε τα σύνορά της. Μέχρι εκείνο το σημείο, πάνω από δεκαπέντε εκατομμύρια Σύροι, Ιρακινοί, Ιορδανοί και Αιγύπτιοι πρόσφυγες είχαν περάσει στην Τουρκία, συντριπτικά κρατικοί πόροι. Με αυστηρό δελτίο τροφίμων ήδη σε ισχύ σε περισσότερες από τις μισές επαρχίες της Τουρκίας, συχνές ταραχές τροφίμων που απειλούν τους τοπικούς δήμους και απειλές εμπορικών κυρώσεων από τους Ευρωπαίους, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει να αφήσει άλλους πρόσφυγες να περάσουν καλά τα σύνορά της. Αυτό δεν ταίριαζε καλά στον πατέρα μου.

«Θυμηθείτε, όλοι», φώναξε ο πατέρας μου πάνω από το κορνάρισμα, «τα μέσα θα μας περιμένουν όταν φτάσουμε. Χρησιμοποιήστε τα ηχητικά δαγκώματα που εξασκηθήκαμε. Είναι σημαντικό κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας μας τα μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν ένα συνεπές μήνυμα από εμάς, έτσι θα καλύψει ο σκοπός μας, έτσι θα έχουμε αντίκτυπο». Η ομάδα επευφημούσε, κυματίζοντας τις τουρκικές σημαίες της και υψώνοντας τα πανό διαμαρτυρίας της ψηλά στον αέρα.

Η ομάδα μας βάδισε δυτικά στην οδό Olgunlar, φωνάζοντας συνθήματα διαμαρτυρίας και μοιράζοντας ο ένας τον ενθουσιασμό του άλλου. Μόλις περάσαμε την οδό Konur, μια μεγάλη ομάδα ανδρών ντυμένων με κόκκινα μπλουζάκια στράφηκε στο δρόμο μπροστά μας, περπατώντας προς την κατεύθυνση μας.

***

«Καπετάν Χικμέτ», φώναξε ο λοχίας Χασάντ Αντανίρ, καθώς ανέβαινε ορμητικά το μονοπάτι από το χαλίκι προς το διοικητήριο μου. Τον συνάντησα στην προεξοχή της επιφυλακής. «Τα drones μας κατέγραψαν συσσώρευση μαχητικής δραστηριότητας κοντά στο ορεινό πέρασμα». Μου έδωσε τα κιάλια του και έδειξε κάτω από το βουνό σε μια διασταύρωση στην κοιλάδα ανάμεσα σε δύο κορυφές, λίγο πιο πέρα από τα σύνορα με το Ιράκ. "Εκεί. Το βλέπεις? Μερικές από τις κουρδικές θέσεις αναφέρουν παρόμοια δραστηριότητα στην ανατολική μας πλευρά».

Στριφογυρίζω το καντράν της διόπτρας, μεγεθύνοντας την περιοχή. Σίγουρα, υπήρχαν τουλάχιστον τρεις δωδεκάδες μαχητές που έτρεχαν μέσα από το ορεινό πέρασμα πίσω από τον καταυλισμό των προσφύγων, θωρακισμένοι πίσω από ογκόλιθους και ορεινές ορύξεις. Οι περισσότεροι έφεραν τουφέκια και βαριά αυτόματα όπλα, αλλά μερικά έμοιαζαν σαν να έφεραν εκτοξευτές ρουκετών και εξοπλισμό όλμων που θα μπορούσαν να αποτελούν απειλή για τις θέσεις επιφυλακής μας.

«Είναι τα μαχητικά drones έτοιμα να εκτοξευθούν;»

«Θα μεταφερθούν στον αέρα σε πέντε λεπτά, κύριε».

Γύρισα στους αστυνομικούς στα δεξιά μου. «Jacop, πέταξε ένα drone προς αυτή τη μάζα ανθρώπων. Θέλω να τους προειδοποιήσουν πριν αρχίσουμε να πυροβολούμε».

Ξανακοίταξα με τα κιάλια, κάτι μου φάνηκε. «Χασάντ, παρατηρήσατε κάτι διαφορετικό για τους πρόσφυγες σήμερα το πρωί;»

"Οχι κύριε. Τι βλέπεις?"

«Δεν σας φαίνεται περίεργο που οι περισσότερες σκηνές έχουν κατεδαφιστεί, ειδικά με αυτή τη ζέστη του καλοκαιριού;» Πέρασα τα κιάλια στην κοιλάδα. «Πολλά από τα υπάρχοντά τους φαίνεται επίσης να είναι γεμάτα. Σχεδίαζαν».

"Τι λες? Νομίζεις ότι θα μας βιάσουν; Αυτό δεν έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Δεν θα το τολμούσαν!».

Γύρισα στην ομάδα μου πίσω μου. «Ειδοποιήστε τη γραμμή. Θέλω κάθε ομάδα επιφυλακής να ετοιμάσει τα τουφέκια ελεύθερου σκοπευτή. Ender, Irem, επικοινωνήστε με τον αρχηγό της αστυνομίας στο Cizre. Αν κάποιος τα καταφέρει, η πόλη του θα προσελκύσει τους περισσότερους δρομείς. Ο Χασάντ, για κάθε ενδεχόμενο, επικοινωνήστε με την κεντρική διοίκηση, πείτε τους ότι χρειαζόμαστε μια μοίρα βομβαρδιστικών να πετάξει αμέσως εδώ».

Η ζέστη του καλοκαιριού ήταν ένα εξαντλητικό μέρος αυτής της αποστολής, αλλά για τους περισσότερους από τους άντρες, καταρρίπτοντας εκείνους που ήταν αρκετά απελπισμένοι για να μας κόψουν σύνορα —άνδρες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά— ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς.

***

«Πατέρα, αυτοί οι άντρες», τράβηξα το πουκάμισό του για να τραβήξω την προσοχή του.

Η ομάδα με τα κόκκινα μας έδειξε με ρόπαλα και ατσάλινες ράβδους και μετά άρχισε να περπατά πιο γρήγορα προς το μέρος μας. Τα πρόσωπά τους ήταν ψυχρά και υπολογιστικά.

Ο πατέρας σταμάτησε την ομάδα μας στη θέα τους. «Σέμα, πήγαινε στο πίσω μέρος».

«Μα πατέρα, θέλω- "

"Πηγαίνω. Τώρα." Με έσπρωξε προς τα πίσω. Οι μαθητές μπροστά με τραβούν πίσω τους.

«Καθηγήτρια, μην ανησυχείς, θα σε προστατέψουμε», είπε ένας από τους μεγαλύτερους μαθητές στο μέτωπο. Οι άνδρες της ομάδας έσπρωξαν το δρόμο τους προς το μέτωπο, μπροστά από τις γυναίκες. Μπροστά από εμένα.

«Όχι όλοι, όχι. Δεν θα καταφύγουμε στη βία. Δεν είναι αυτός ο τρόπος μας και δεν είναι αυτό που σας έχω διδάξει. Κανείς δεν χρειάζεται να πληγωθεί εδώ σήμερα».

Η ομάδα με τα κόκκινα πλησίασε και άρχισε να μας φωνάζει: «Προδότες! Όχι άλλοι Άραβες! Αυτή είναι η γη μας! Πήγαινε σπίτι!"

«Νίντα, φώναξε την αστυνομία. Μόλις φτάσουν εδώ, θα είμαστε στο δρόμο μας. Θα μας αγοράσω χρόνο».

Ενάντια στις αντιρρήσεις των μαθητών του, ο πατέρας μου προχώρησε για να συναντήσει τους άνδρες με τα κόκκινα.

***

Τα drones επιτήρησης αιωρούνταν πάνω από απελπισμένους πρόσφυγες σε όλο το μήκος της κοιλάδας κάτω.

«Καπετάνιο, είσαι ζωντανός». Ο Τζέικοπ μου έδωσε ένα μικρόφωνο.

«Προσοχή πολίτες του Ιράκ και των παραμεθόριων αραβικών κρατών», η φωνή μου αντηχούσε στα ηχεία των drones και αντηχούσε σε όλη την οροσειρά, «ξέρουμε τι σχεδιάζετε. Μην επιχειρήσετε να περάσετε τα σύνορα. Όποιος περάσει τη γραμμή της καμένης γης θα πυροβοληθεί. Αυτή είναι η μόνη σας προειδοποίηση.

«Στους μαχητές που κρύβονται στα βουνά, έχετε πέντε λεπτά για να κατευθυνθείτε νότια, να επιστρέψετε στην ιρακινή γη, διαφορετικά τα drones μας θα χτυπήσουν-"

Δεκάδες βλήματα όλμων εκτοξεύτηκαν πίσω από τις οχυρώσεις των βουνών του Ιράκ. Συνετρίβη στις όψεις των βουνών στην τουρκική πλευρά. Ένα χτύπησε επικίνδυνα κοντά στο παρατηρητήριο μας, τινάζοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Κατολισθήσεις έπεσαν βροχή στους βράχους από κάτω. Εκατοντάδες χιλιάδες από τους πρόσφυγες που περίμεναν άρχισαν να τρέχουν προς τα εμπρός, επευφημώντας δυνατά με κάθε βήμα.

Συνέβαινε ακριβώς όπως πριν. Άλλαξα το ραδιόφωνό μου για να καλέσω ολόκληρη την εντολή μου. «Αυτός είναι ο λοχαγός Χικμέτ για όλες τις μονάδες και την κουρδική διοίκηση. Στοχεύστε τα μαχητικά drones σας εναντίον των μαχητών. Μην τους αφήσετε να εκτοξεύσουν άλλους όλμους. Όποιος δεν πιλοτάρει drone, αρχίσει να πυροβολεί στο έδαφος κάτω από τα πόδια των δρομέων. Θα χρειαστούν τέσσερα λεπτά για να περάσουν τα σύνορά μας, οπότε έχουν δύο λεπτά για να αλλάξουν γνώμη πριν δώσω την εντολή kill."

Οι στρατιώτες γύρω μου έτρεξαν στην άκρη της επιφυλακής και άρχισαν να πυροβολούν τα τουφέκια ελεύθερου σκοπευτή τους σύμφωνα με την εντολή. Ο Ender και η Irem φορούσαν τις μάσκες VR τους για να πιλοτάρουν τα μαχητικά drones καθώς εκτοξεύονταν με ρουκέτες από πάνω προς τους στόχους τους στο νότο.

«Χασάντ, πού είναι τα βομβαρδιστικά μου;»

***

Κρυφοκοιτάζοντας πίσω από έναν από τους μαθητές, είδα τον πατέρα μου να βγάζει τις ρυτίδες από το αθλητικό παλτό του καθώς συνάντησε ήρεμα τον νεαρό αρχηγό των κόκκινων πουκάμισων κατάματα. Σήκωσε τα χέρια του, με τις παλάμες προς τα έξω, μη απειλητικά.

«Δεν θέλουμε κανένα πρόβλημα», είπε ο πατέρας μου. «Και δεν υπάρχει ανάγκη για βία σήμερα. Η αστυνομία είναι ήδη καθοδόν. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από αυτό».

«Γαμώσου, προδότη! Πήγαινε σπίτι και πάρε μαζί σου τους Άραβες εραστές σου. Δεν θα αφήσουμε τα φιλελεύθερα ψέματά σας να δηλητηριάσουν πια τον λαό μας». Τα κόκκινα πουκάμισα του άντρα επευφημούσαν για υποστήριξη.

«Αδερφέ, παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό. Είμαστε και οι δύο-"

«Γάμησέ σε! Υπάρχουν αρκετά αραβικά αποβράσματα στη χώρα μας, που παίρνουν τις δουλειές μας, τρώνε το φαγητό μας». Τα κόκκινα πουκάμισα επευφημούσαν ξανά. «Οι παππούδες μου πέθαναν πεινασμένοι την περασμένη εβδομάδα όταν Άραβες έκλεψαν το φαγητό από το χωριό τους».

«Λυπάμαι για την απώλεια σου, αλήθεια. Μα Τούρκοι, Άραβες, είμαστε όλοι αδέρφια. Είμαστε όλοι μουσουλμάνοι. Όλοι ακολουθούμε το Κοράνι και στο όνομα του Αλλάχ πρέπει να βοηθήσουμε τους συναδέλφους μας μουσουλμάνους που έχουν ανάγκη. Η κυβέρνηση σου λέει ψέματα. Οι Ευρωπαίοι τα εξαγοράζουν. Έχουμε περισσότερο από αρκετό έδαφος, περισσότερο από αρκετό φαγητό για όλους. Βαδίζουμε για την ψυχή του λαού μας, αδερφέ».

Οι σειρήνες της αστυνομίας φώναζαν από τα δυτικά καθώς πλησίαζαν. Ο πατέρας μου κοίταξε προς τον ήχο της βοήθειας που πλησίαζε.

«Καθηγήτρια, πρόσεχε!» φώναξε ένας από τους μαθητές του.

Δεν είδε ποτέ τη ράβδο να αιωρείται στο κεφάλι του.

"Πατέρας!" Εκλαψα.

Οι μαθητές όρμησαν μπροστά και πήδηξαν πάνω στα κόκκινα πουκάμισα πολεμώντας τα με τις σημαίες και τις ταμπέλες τους. Ακολούθησα τρέχοντας προς τον πατέρα μου που ξάπλωσε μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο. Θυμήθηκα πόσο βαρύ ένιωθε καθώς τον γύρισα. Φώναζα συνέχεια το όνομά του αλλά δεν απαντούσε. Τα μάτια του έλαμψαν και μετά έκλεισαν με την τελευταία του πνοή.

***

«Τρία λεπτά, κύριε. Οι βομβιστές θα είναι εδώ σε τρία λεπτά».

Περισσότεροι όλμοι εκτοξεύτηκαν από τα νότια βουνά, αλλά οι μαχητές πίσω τους φίμωσαν αμέσως μετά καθώς τα μαχητικά drones εξαπέλυσαν τα πυρά τους με πυραύλους και λέιζερ. Εν τω μεταξύ, κοιτάζοντας προς τα κάτω στην κοιλάδα από κάτω, οι προειδοποιητικές βολές δεν μπορούσαν να τρομάξουν τα εκατομμύρια πρόσφυγες που έτρεχαν προς τα σύνορα. Ήταν απελπισμένοι. Το χειρότερο, δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Έδωσα την εντολή θανάτωσης.

Υπήρξε μια ανθρώπινη στιγμή δισταγμού, αλλά οι άντρες μου έκαναν όπως διέταξαν, καταρρίπτοντας όσους περισσότερους από τους δρομείς μπορούσαν προτού αρχίσουν να διοχετεύονται στα ορεινά περάσματα στην πλευρά μας των συνόρων. Δυστυχώς, μερικές εκατοντάδες ελεύθεροι σκοπευτές δεν μπόρεσαν ποτέ να σταματήσουν ένα τόσο μεγάλο ρεύμα προσφύγων.

«Χασάντ, δώσε εντολή στη μοίρα βομβαρδιστικών να βομβαρδίσει με χαλί στον πυθμένα της κοιλάδας».

"Καπετάνιος?"

Γύρισα για να δω το βλέμμα του τρόμου στο πρόσωπο του Χασάν. Είχα ξεχάσει ότι δεν ήταν με την παρέα μου την τελευταία φορά που συνέβη αυτό. Δεν ήταν μέρος της καθαριότητας. Δεν έσκαψε τους ομαδικούς τάφους. Δεν συνειδητοποίησε ότι δεν πολεμούσαμε μόνο για να προστατεύσουμε τα σύνορα, αλλά για να προστατεύσουμε την ψυχή του λαού μας. Η δουλειά μας ήταν να ματώσουμε τα χέρια μας για να μην το έκανε ποτέ ξανά ο μέσος Τούρκος να πολεμήσει ή να σκοτώσει τον συμπατριώτη του Τούρκο για κάτι τόσο απλό όπως το φαγητό και το νερό.

«Δώσε την εντολή, Χασάντ. Πες τους να ανάψουν φωτιά σε αυτή την κοιλάδα».

*******