Quantumrun

ΠΙΣΤΩΣΗ ΕΙΚΟΝΑΣ: Quantumrun

Ρωσία, μια γέννηση σε ένα αγρόκτημα: Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος για το κλίμα P6

David Tal, Εκδότης, Μελλοντολόγος
@DavidTalWrites
LinkedIn

Τρίτη, 09/15/2020 - 13:03

2046 - Νότια Khabarovsk Krai, Ρωσία

Έβγαλα ένα βαθύ μουγκρητό καθώς κοίταξα τον Σουγίν γονατισμένος μπροστά μου. Ήξερε τι μου άρεσε, δούλευε πιο γρήγορα, σφίγγοντας τα χείλη της για να μαζέψει και την τελευταία σταγόνα. Κάποιες μέρες υπήρχαν και άλλες, φυσικά, αλλά όταν είδα τη Σουγίν να κατεβαίνει από το τρένο πριν από όλους αυτούς τους μήνες, ήξερα ότι έπρεπε να την έχω.

«Τελείωσα;» έκανε στα σπασμένα ρωσικά της, πάντα την ίδια ερώτηση, αποφεύγοντας πάντα την οπτική επαφή.

"Πηγαίνω. Η πίσω πόρτα αυτή τη φορά», είπα, τραβώντας το παντελόνι μου προς τα πάνω. «Πάρτε αυτό το σακουλάκι με σπόρους μαζί σας. Επιστρέψτε αργότερα για να επισημάνετε την αποστολή σήμερα το πρωί.»

Η Σουγιίν σήκωσε την τσάντα στον ώμο της και άφησε τον αχυρώνα αποθήκευσης, κατευθυνόμενος προς το χωράφι. Ήταν τέλη Αυγούστου και είχαμε μια ακόμη καλλιεργητική περίοδο πριν έρθει ο χειμώνας.

Πήρα το μπλέιζερ μου και βγήκα από το μπροστινό μέρος, χαλαρώνοντας στο ζεστό φιλί του ήλιου στο πρόσωπό μου. Μόλις δύο ώρες μέχρι τη δύση του ηλίου, συνέχισε να καλύπτει τα χωράφια με τις πατάτες μου με τη θρεπτική του ζεστασιά. Ο επιθεωρητής θα εκπλαγεί ευχαρίστως κατά την επίσκεψή του τον επόμενο μήνα. Η συγκομιδή αυτής της σεζόν φαινόταν να είναι η καλύτερη των τελευταίων δύο ετών, αρκετά καλή για να κερδίσει μεγαλύτερο μερίδιο γης στην ετήσια επαναξιολόγηση του επόμενου μήνα. Αλλά το πιο σημαντικό, θα κερδίσω μεγαλύτερο μερίδιο στην επόμενη αποστολή Κινέζων αγροτών.

846 ήταν στην υπηρεσία μου. Μισή διάστικτη στο αγρόκτημά μου για μίλια, σπορά, βοτάνισμα, πότισμα και συλλογή. Οι υπόλοιποι μισοί δούλευαν τις φάρμες αυγών μου, συντήρησαν τα αιολικά μου πάρκα και επάνδρωσαν τη γραμμή συναρμολόγησης στο εργοστάσιό μου για drone. Όλοι υπάκουοι. Όλοι απελπισμένοι. Και όλα πληρώνονται από την κινεζική κυβέρνηση, επιπλέον της αμοιβής διαχείρισης ανά κεφαλή. Όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα πραγματικά. Γιατί να ασχοληθείτε με όλους αυτούς τους νέους και ακριβούς μηχανικούς συλλέκτες.

Περπάτησα τον κεντρικό δρόμο εξυπηρέτησης του αγροκτήματος, όπως έκανα κάθε μέρα, επιθεωρώντας και διορθώνοντας αυστηρά τους εργάτες που περνούσα. Στην πραγματικότητα, εργάστηκαν επιμελώς και χωρίς σφάλμα, αλλά πρέπει πάντα να τους υπενθυμίζει κανείς για ποιον εργάζονται, ποιον πρέπει να ευχαριστήσουν, για να αποφύγουν να επιστρέψουν στην Κίνα για να πεθάνουν από την πείνα.

Από πάνω, γεωργικά drones βούιζαν στον ουρανό, πολλά σε ομάδες των τεσσάρων. Πετούσαν όλο το χρόνο. Οι ένοπλοι φρουρούσαν τα όρια του αγροκτήματος από τους λεηλάτες των καλλιεργειών. Άλλοι παρακολουθούσαν τη σύνθεση του εδάφους της φάρμας, τη συγκράτηση του νερού και τον ρυθμό ανάπτυξης των καλλιεργειών, κατευθύνοντας τους αγρότες εκεί που θα έπρεπε να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους. Τα μεγαλύτερα drones μετέφεραν σακούλες σπόρων, λιπάσματα και άλλα υποστηρικτικά υλικά στους αγρότες όπου χρειαζόταν. Όλα ήταν τόσο αποτελεσματικά. Ποτέ δεν φανταζόμουν να εφαρμόσω το πτυχίο μου στην επιστήμη των υπολογιστών στην απλή ζωή, αλλά αφού παντρεύτηκα την κόρη ενός αγρότη, ήταν λογικό.

Μετά από μισή ώρα, έφτασα στο αρχοντικό μου στο τέλος της διαδρομής εξυπηρέτησης. Οι Samoyeds, η Dessa, ο Fyodor και ο Gasha, έπαιζαν στον κήπο. Ο φροντιστής τους, Dewei, παρακολουθούσε. Σταμάτησα από την κουζίνα για να ελέγξω τι σχεδίαζε ο μάγειρας για δείπνο, πριν ανέβω τα σκαλιά.

Έξω από την κρεβατοκάμαρά μου, η Λι Μινγκ, η μαία μας, έπλεκε ένα άλλο βρέφος. Έγνεψε καταφατικά ότι ήταν ξύπνια.

«Ιρίνα, καλή μου, πώς νιώθεις;» Κάθισα στο κρεβάτι προσεκτικά, έχοντας επίγνωση της κατάστασής της.

«Θα μπορούσα να είμαι καλύτερη», είπε, κοιτάζοντας από μακριά τις φωτογραφίες που διακοσμούσαν τη συρταριέρα. Ήταν μια ανάμνηση μιας καλύτερης εποχής, όταν ταξιδεύαμε πολύ και αγαπούσαμε βαθιά.

Το δέρμα της Ιρίνα ήταν χλωμό και υγρό. Αυτή ήταν η τρίτη μας προσπάθεια για μωρό. Αυτή τη φορά ο γιατρός μας είπε ότι θα έφερνε το παιδί στη γέννα, μόνο μερικές εβδομάδες ακόμα. Ωστόσο, τα φάρμακα που προστατεύουν το παιδί είχαν αποστραγγίσει ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο τρίμηνο.

"Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι? Μπορώ να σου φέρω τίποτα;» Ρωτάω.

Η Ιρίνα έμεινε σιωπηλή. Πάντα τόσο δύσκολο. Φέτος ειδικά, όσα κι αν δώσω. Ένα υπέροχο σπίτι. Κοσμήματα. υπηρέτες. Τρόφιμα που δεν μπορούν πλέον να αγοραστούν στην ανοιχτή αγορά. Και ακόμα, σιωπή.

***

«Αυτές είναι υπέροχες μέρες για τη Ρωσία», δήλωσε ο Γκριγκόρ Σαντόφσκι, Επικεφαλής Επιθεωρητής Γεωργίας για το ομοσπονδιακό υποκείμενο του Khabarovsk Krai. Τελείωσε να μασάει τη μπουκιά του από την υπερτιμημένη μπριζόλα, πριν προσθέσει: «Ξέρετε, ήμουν μόνο μικρό αγόρι όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Το μόνο πράγμα που μπορώ να θυμηθώ εκείνη την εποχή ήταν ότι βρήκα τον πατέρα μου να κλαίει στο κρεβάτι του. Όταν έκλεισε το εργοστάσιο, έχασε τα πάντα. Ήταν πολύ δύσκολο για την οικογένειά μου να δώσει στις αδερφές μου και σε εμένα ένα γεύμα την ημέρα».

«Μπορώ μόνο να φανταστώ, κύριε», είπα. «Είμαι σίγουρος ότι δεν θα επιστρέψουμε ποτέ σε εκείνες τις μέρες. Δείτε όλα όσα έχουμε φτιάξει. Ταΐζουμε τον μισό κόσμο τώρα. Και γι' αυτό ζούμε καλά. Δεν είναι έτσι, Ιρίνα;»

Εκείνη δεν απάντησε. Αντ 'αυτού, διάλεξε αλόγιστα τον κυπρίνο και τη σαλάτα, αγνοώντας τη γενναιοδωρία του φαγητού που παρουσιάστηκε προσεκτικά στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Αυτός ήταν ο πιο σημαντικός μας επισκέπτης της χρονιάς και ο τρόπος της δεν μπορούσε να νοιαστεί λιγότερο.

«Ναι, η Ρωσία είναι και πάλι δυνατή». Ο Σαντόφσκι άδειασε το δεύτερο φλιτζάνι του με σπάνιο και παλαιωμένο κόκκινο κρασί. Ο υπηρέτης της τραπεζαρίας το ξαναγέμισε αμέσως. Του είχα δώσει εντολή να κρατήσει τον επιθεωρητή ευχαριστημένο, ακόμα κι αν μου κόστιζε τις καλύτερες σοδειές μου. «Οι Ευρωπαίοι νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να μας αγελάσουν όταν δεν χρειάζονταν πλέον το αέριο μας, αλλά τώρα κοιτάξτε τους. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η Ρωσία θα έπαιρνε ξανά τη θέση της στην ιστορία μέσω της γεωργίας, αλλά εδώ είμαστε». Ήπιε περισσότερο κρασί και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Ξέρετε, έχω προσκληθεί να παρευρεθώ στο παγκόσμιο φόρουμ για το κλίμα στη Ζυρίχη αυτόν τον Οκτώβριο».

«Τι μεγάλη τιμή, κύριε. Θα μιλήσεις; Ίσως για εκείνα τα σχέδια γεωμηχανικής για τα οποία η Δύση μιλάει τελευταία;».

«Θα είμαι μέλος της επιτροπής ομαλοποίησης του κλίματος στην Ανατολική Ασία. Αλλά ανάμεσα σε εσένα και σε μένα, δεν θα υπάρξει καμία ομαλοποίηση. Το κλίμα έχει αλλάξει και ο κόσμος πρέπει να αλλάξει μαζί του. Αν επαναφέρουν την παγκόσμια θερμοκρασία στο μέσο όρο του 1990, θα χάσουμε τις γεωργικές εκτάσεις μας πίσω στο χειμώνα. Η οικονομία μας θα πέσει.

Ο Σαντόφσκι κούνησε το κεφάλι του. «Όχι, η Ρωσία είναι ισχυρή τώρα. Οι Ευρωπαίοι χρειάζονται το φαγητό μας. Οι Κινέζοι χρειάζονται τη γη μας για τους πρόσφυγες τους. Και με τα δύο χρήματά τους να καλύπτουν τις τσέπες μας, μπορούμε να εξαγοράσουμε αρκετούς υπουργούς για να εμποδίσουμε οποιαδήποτε ψήφο στην προσπάθεια των Αμερικανών να πιέσουν για χαμηλότερες παγκόσμιες θερμοκρασίες».

Το πιρούνι της Ιρίνα χτυπάει στο πιάτο της. Σηκώνεται όρθια, με τα μάτια της ανοιχτά, το αριστερό της χέρι κρατά τη φουσκωμένη κοιλιά της. «Συγγνώμη, επιθεωρήτρια», βγήκε ορμητικά από το δωμάτιο.

Ο Σαντόφσκι μου χαμογελάει. «Μην ανησυχείς, η γυναίκα μου ήταν η ίδια όταν έκανε τα παιδιά μας. Με το μέγεθος του στομάχου της, είμαι σίγουρος ότι το μωρό σας θα είναι υγιές. Ξέρεις αν είναι αγόρι ή κορίτσι;»

"Ενα αγόρι. Τον ονομάζουμε Αλεξέι. Θα είναι ο πρώτος μας. Προσπαθούμε τόσο καιρό τώρα, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι θα συμβεί αυτή τη φορά».

«Έχετε όσα περισσότερα μπορείτε, Μπόγκνταν. Η Ρωσία χρειάζεται περισσότερα παιδιά, ειδικά με όλους αυτούς τους Κινέζους που εγκαθίστανται εδώ». Απλώνει το άδειασε το φλιτζάνι του στον υπηρέτη του φαγητού για ακόμη ένα ξαναγέμισμα.

"Φυσικά. Αφού η Ιρίνα αναρρώσει, ελπίζουμε να...»

Οι πόρτες της τραπεζαρίας άνοιξαν καθώς η μαία όρμησε μέσα. Bogdan, η γυναίκα σου γεννάει! Σε χρειάζομαι να έρθεις."

«Χα! Βλέπεις, σου είπα ότι θα έφερνα καλή τύχη». Ο Σαντόφσκι γέλασε εγκάρδια και άρπαξε το μπουκάλι του κρασιού από το χέρι του υπηρέτη της τραπεζαρίας. «Πήγαινε, θα πιω και για τους δυο μας!»

***

«Πιέστε, κυρία Ιρίνα! Σπρώξτε!"

Περίμενα στην κρεβατοκάμαρα έξω από την πόρτα του μπάνιου. Ανάμεσα στις κραυγές της Ιρίνα, τις επώδυνες συσπάσεις και την προφορά της μαίας στον πίνακα κιμωλίας, απλά δεν μπορούσα να μείνω σε αυτό το μικροσκοπικό δωμάτιο μαζί τους. Το περιμέναμε τόσο πολύ αυτό. Επιτέλους, ένας γιος να αποκαλώ δικό μου, κάποιος να φέρει το όνομά μου, κληρονομήσει όλα αυτά που έχω χτίσει.

Περνούν ώρες μέχρι να σταματήσουν οι κραυγές της Ιρίνα. Λίγες στιγμές αργότερα, τα κλάματα ενός μωρού διέλυσαν τη σιωπή. Αλεξέι.

Μετά ακούω την Ιρίνα. Εκείνη γελούσε, αλλά ήταν ένα υστερικό γέλιο.

Άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας για να βρω την Ιρίνα να κάθεται σε μια μπανιέρα με ματωμένο νερό, με το πρόσωπό της γεμάτο ιδρώτα και ικανοποίηση. Με κοίταξε για μια στιγμή και μετά άρχισε να γελάει ακόμα πιο δυνατά. Η μαία ήσυχη, τρέμοντας, κρατώντας το παιδί σφιχτά στο σώμα της.

"Πώς είναι αυτός? Παιδί μου, Αλεξέι».

Η μαία γύρισε να με κοιτάξει, με τον τρόμο να γεμίσει τα μάτια της. "Κύριος. Μπογκντάν, κύριε, εγώ, δεν...»

«Δώσε μου το παιδί μου!» Τράβηξα τον Αλεξέι από τα χέρια της. Το γέλιο της Ιρίνα σταμάτησε. Τράβηξα την πετσέτα από το πρόσωπο του Αλεξέι. Μετά το είδα. Τα μάτια του....

«Νομίζεις ότι δεν ήξερα;» είπε η Ιρίνα, το πρόσωπό της φωτίζεται από μανία, το αίμα στάζει από το ρουθούνι της. "Πιστεύεις ότι είμαι ανόητος; Αυτό δεν θα το μάθαινα;"

«Όχι έτσι, Ιρίνα. Αυτό, πώς θα μπορούσες να το κάνεις αυτό;»

«Παίρνω τα πάντα, Μπόγκνταν. Τα παντα!"

"ΠΟΥ? Με ποιον!" Το μωρό άρχισε να ουρλιάζει. Η μαία προσπάθησε να τον πλησιάσει, αλλά την κλώτσησα στο πάτωμα. «Ποιος είναι ο πατέρας;»

Η Ιρίνα σηκώθηκε από το μπάνιο, με το σώμα της βαμμένο στο αίμα. «Ποιος άλλος εκτός από τον άντρα της πόρνης σου».

Μια τρελή οργή μεγάλωσε μέσα μου καθώς έβγαινα από το μπάνιο.

«Παίρνω τα πάντα, Μπόγκνταν!» Η Ιρίνα ούρλιαξε.

Έτρεξα κάτω από το σπίτι και μπήκα στο γκαράζ. Ξάπλωσα το μωρό στη θέση του συνοδηγού του τζιπ και μετά έτρεξα στο ντουλάπι που ήταν κοντά. Λίγα πατήματα καρφίτσας αργότερα και έβγαλα το κυνηγετικό μου τουφέκι.

Το τζιπ γκρέμισε τον δρόμο εξυπηρέτησης του αγροκτήματος. Το παιδί ούρλιαζε σε όλη τη διαδρομή, τραβώντας σοκαρισμένα βλέμματα από τους αγρότες που εργάζονταν στα κοντινά χωράφια. Δεν άργησε να φτάσει στον αποθηκευτικό αχυρώνα. Πήρα το τουφέκι από το πίσω κάθισμα και μπήκα μέσα.

«Σουγιίν! Που είσαι? Σουγιίν! Ξέρω ότι είσαι εδώ." Περπάτησα στους διαδρόμους των σακουλών με τους σπόρους και των αγροτικών εργαλείων στοιβαγμένα σε τρεις ορόφους, διάδρομο μετά από διάδρομο, μέχρι που την είδα. Στάθηκε ήσυχα στη νοτιοανατολική γωνία του αχυρώνα. «Σουγίν! Πού είναι?"

Φεύγει ήρεμα από τη θέα και μπαίνει στον πίσω διάδρομο. Την κυνηγάω, στρίβω στη γωνία και εκεί είναι.

«Πώς είναι ο γιος μου;» ρώτησε ψυχρά.

Τράβηξα το τουφέκι μου, έβαλα το δάχτυλο στη σκανδάλη, σημάδεψα και μετά πάγωσα. Ο πόνος ήταν αποπνικτικός. Έτρεξα μπροστά καθώς η λεπίδα έσπρωχνε ανάμεσα στα πλευρά μου. Το όπλο έπεσε στο πλάι μου καθώς κρατούσα το πλάι μου.

Η Σουγιίν με πίεσε από πίσω, με το ελεύθερο χέρι της να τυλίγεται γύρω από το λαιμό μου, με τα χείλη της να ακουμπούν κοντά στο αυτί μου. «Όταν σβήσει η ζωή σου, να ξέρεις ότι θα σε θάψω με τον κόκορα στο στόμα σου».

*******