کوانتوم ران

اعتبار تصویر: کوانتوم ران

با ماوس و صفحه کلید خود خداحافظی کنید، رابط های کاربری جدید برای بازتعریف بشریت: آینده رایانه ها P1

دیوید تال، ناشر، آینده پژوه
DavidTalWrites
لینک

سه شنبه، 09/15/2020 - 10:46

اول، کارت های پانچ بود. سپس آن ماوس و صفحه کلید نمادین بود. ابزارها و سیستم‌هایی که برای درگیر شدن با رایانه‌ها استفاده می‌کنیم، چیزی هستند که به ما اجازه می‌دهند دنیای اطراف خود را به روش‌هایی غیرقابل تصور برای اجدادمان کنترل و بسازیم. ما مسیر طولانی را طی کرده ایم تا مطمئن شویم، اما وقتی نوبت به حوزه رابط کاربری (UI، ابزار تعامل ما با سیستم های کامپیوتری) می رسد، هنوز چیزی ندیده ایم.

برخی ممکن است بگویند عجیب است که سری آینده رایانه‌هایمان را با فصلی در مورد رابط کاربری شروع کنیم، اما نحوه استفاده ما از رایانه‌ها است که به نوآوری‌هایی که در بقیه این مجموعه بررسی می‌کنیم معنا می‌دهد.

هر بار که بشریت شکل جدیدی از ارتباطات را اختراع کرد - اعم از گفتار، کلام نوشتاری، چاپخانه، تلفن، اینترنت - جامعه جمعی ما با ایده‌های جدید، اشکال جدید جامعه و صنایع کاملاً جدید شکوفا شد. دهه آینده شاهد تکامل بعدی، جهش کوانتومی بعدی در ارتباطات و اتصالات متقابل خواهد بود، که به طور کامل توسط طیف وسیعی از رابط های کامپیوتری آینده میانجی گری می شود... و ممکن است معنای انسان بودن را تغییر دهد.

به هر حال رابط کاربری "خوب" چیست؟

دوران نوک زدن، نیشگون گرفتن و کشیدن انگشت روی کامپیوترها برای انجام کاری که ما می‌خواستیم، بیش از یک دهه پیش آغاز شد. برای بسیاری، این کار با آی پاد آغاز شد. زمانی که عادت داشتیم روی دکمه‌های محکم کلیک کنیم، تایپ کنیم، و روی دکمه‌های محکم فشار دهیم تا خواسته‌هایمان را به ماشین‌ها منتقل کنیم، آی‌پاد مفهوم کشیدن انگشت به چپ یا راست روی یک دایره برای انتخاب موسیقی مورد نظر برای گوش دادن را رایج کرد.

گوشی‌های هوشمند با صفحه لمسی اندکی پس از آن وارد بازار شدند و طیف وسیعی از دستورات لمسی دیگر مانند poke (برای شبیه‌سازی فشار دادن یک دکمه)، نیشگون گرفتن (برای بزرگ‌نمایی و کوچک‌نمایی)، فشار دادن، نگه داشتن و کشیدن را معرفی کردند. این دستورات لمسی به دلایل متعددی به سرعت در بین مردم مورد توجه قرار گرفت: آنها جدید بودند. همه بچه های باحال (مشهور) این کار را می کردند. فناوری صفحه لمسی ارزان و رایج شد. اما بیشتر از همه، حرکات بصری و طبیعی بودند.

این همان چیزی است که رابط کاربری خوب کامپیوتر دارد: ایجاد راه های طبیعی تر برای تعامل با نرم افزارها و دستگاه ها. و این اصل اصلی است که دستگاه های رابط کاربری آینده ای را که می خواهید در مورد آنها بیاموزید راهنمایی می کند.

نوک زدن، نیشگون گرفتن و کشیدن انگشت روی هوا

از سال 2018، گوشی های هوشمند جایگزین تلفن های همراه استاندارد در بسیاری از کشورهای توسعه یافته شده اند. این بدان معناست که اکنون بخش بزرگی از جهان با دستورات لمسی مختلفی که در بالا ذکر شد آشنا هستند. از طریق برنامه‌ها و بازی‌ها، کاربران گوشی‌های هوشمند انواع زیادی از مهارت‌های انتزاعی را برای کنترل ابررایانه‌های نسبی که در جیب‌شان نشسته‌اند، یاد گرفته‌اند.

این مهارت‌ها است که مصرف‌کنندگان را برای موج بعدی دستگاه‌ها آماده می‌کند - دستگاه‌هایی که به ما امکان می‌دهند دنیای دیجیتال را با محیط‌های واقعی‌مان راحت‌تر ادغام کنیم. بنابراین بیایید نگاهی به برخی از ابزارهایی بیندازیم که از آنها برای حرکت در دنیای آینده خود استفاده خواهیم کرد.

کنترل حرکات در فضای باز از سال 2018، ما هنوز در دوران خرد کنترل لمسی هستیم. ما هنوز هم در زندگی تلفن همراه خود می کوبیم، نیشگون می گیریم و تند تند می کشیم. اما این کنترل لمسی به آرامی جای خود را به نوعی کنترل حرکتی در هوای آزاد می دهد. برای گیمرهای خارج از کشور، اولین تعامل شما با این ممکن است بازی های بیش فعال نینتندو Wii یا بازی های Xbox Kinect باشد - هر دو کنسول از فناوری ضبط حرکت پیشرفته برای تطبیق حرکات بازیکن با آواتارهای بازی استفاده می کنند.

خب، این فناوری محدود به بازی‌های ویدیویی و فیلم‌سازی با صفحه سبز نمی‌ماند، به زودی وارد بازار گسترده‌تر لوازم الکترونیکی مصرفی خواهد شد. یکی از نمونه‌های بارز آنچه ممکن است به نظر برسد، یک سرمایه‌گذاری گوگل به نام Project Soli است (ویدیوی نمایشی شگفت‌انگیز و کوتاه آن را تماشا کنید اینجا کلیک نمایید). توسعه دهندگان این پروژه از رادار مینیاتوری برای ردیابی حرکات ظریف دست و انگشتان شما استفاده می کنند تا به جای زدن روی صفحه نمایش، فشار دادن، نیشگون گرفتن و کشیدن انگشت را در هوای آزاد شبیه سازی کنند. این نوعی از فناوری است که به آسان‌تر کردن استفاده از ابزارهای پوشیدنی و در نتیجه جذاب‌تر شدن برای مخاطبان بیشتر کمک می‌کند.

رابط سه بعدی. در اواسط دهه 2020، اگر این کنترل حرکتی در فضای باز را در امتداد پیشرفت طبیعی خود پیش ببریم، ممکن است شاهد جایگزینی رابط سنتی دسکتاپ - صفحه کلید و ماوس مطمئن - به آرامی با رابط حرکتی باشیم، به همان سبکی که در فیلم Minority رایج شد. گزارش. در واقع، جان آندرکوفلر، محقق رابط کاربری، مشاور علمی و مخترع صحنه‌های رابط ژست هولوگرافیک از Minority Report، در حال حاضر بر روی نسخه واقعی- فناوری که او از آن به عنوان محیط عملیاتی فضایی رابط انسان و ماشین یاد می کند. (او احتمالاً باید یک مخفف مفید برای آن بیاورد.)

با استفاده از این فناوری، روزی در مقابل یک نمایشگر بزرگ می نشینید یا می ایستید و از حرکات مختلف دست برای فرمان دادن به رایانه خود استفاده می کنید. به نظر می رسد واقعا جالب است (لینک بالا را ببینید)، اما همانطور که ممکن است حدس بزنید، حرکات دست ممکن است برای پرش از کانال های تلویزیونی، اشاره/کلیک کردن بر روی لینک ها یا طراحی مدل های سه بعدی عالی باشد، اما هنگام نوشتن طولانی کار نمی کنند. مقالات به همین دلیل است که از آنجایی که فناوری حرکت در هوای آزاد به تدریج در لوازم الکترونیکی مصرفی بیشتر و بیشتر گنجانده می شود، احتمالاً با ویژگی های رابط کاربری تکمیلی مانند فرمان صوتی پیشرفته و فناوری ردیابی عنبیه به آن ملحق می شود.

بله، صفحه کلید ساده و فیزیکی ممکن است تا سال 2020 زنده بماند.

هولوگرام های هپتیک. هولوگرام هایی که همه ما به صورت حضوری یا در فیلم ها دیده ایم، به صورت دو بعدی یا سه بعدی از نور هستند که اشیا یا افراد را در هوا معلق نشان می دهند. وجه مشترک همه این پیش بینی ها این است که اگر برای گرفتن آنها دست دراز کنید، فقط یک مشت هوا دریافت می کنید. تا اواسط دهه 2 چنین نخواهد بود.

فن آوری های جدید (نمونه ها را ببینید: یک و دو) برای ایجاد هولوگرام هایی ساخته می شوند که می توانید آنها را لمس کنید (یا حداقل حس لامسه را تقلید کنید، یعنی لمسی). بسته به تکنیک مورد استفاده، خواه امواج اولتراسونیک یا پروژکشن پلاسما، هولوگرام های لمسی صنعت کاملا جدیدی از محصولات دیجیتالی را که ما می توانیم در دنیای واقعی استفاده کنیم باز خواهد کرد.

در مورد آن فکر کنید، به جای یک صفحه کلید فیزیکی، می توانید یک صفحه کلید هولوگرافیک داشته باشید که می تواند حس فیزیکی تایپ کردن را در هر اتاقی که بایستید به شما القا کند. این فناوری همان چیزی است که جریان اصلی را در پی خواهد داشت گزارش اقلیت رابط فضای باز و احتمالاً به عصر دسکتاپ سنتی پایان می دهد.

این را تصور کنید: به جای حمل یک لپ‌تاپ حجیم، یک روز می‌توانید یک ویفر کوچک مربعی (شاید به اندازه یک هارد دیسک خارجی نازک) حمل کنید که یک صفحه نمایش قابل لمس و هولوگرام صفحه کلید را نشان دهد. یک قدم جلوتر رفته، دفتری را تصور کنید که فقط یک میز و یک صندلی دارد، سپس با یک فرمان صوتی ساده، کل دفتر کار خود را در اطراف شما نشان می دهد - یک ایستگاه کاری هولوگرافیک، تزئینات دیوار، گیاهان و غیره. خرید مبلمان یا دکوراسیون در آینده ممکن است شامل بازدید از فروشگاه برنامه همراه با بازدید از Ikea باشد.

صحبت با دستیار مجازی شما

در حالی که ما به آرامی در حال تجسم مجدد رابط کاربری لمسی هستیم، یک شکل جدید و مکمل از رابط کاربری در حال ظهور است که ممکن است برای افراد معمولی شهودی تر به نظر برسد: گفتار.

آمازون با انتشار سیستم دستیار شخصی هوشمند مصنوعی (AI) خود، الکسا، و محصولات مختلف دستیار خانگی فعال صوتی که در کنار آن منتشر کرد، سروصدای فرهنگی به پا کرد. گوگل، رهبر فرضی هوش مصنوعی، عجله کرد تا با مجموعه ای از محصولات دستیار خانگی خود از این روند پیروی کند. و با هم، رقابت چند میلیاردی ترکیبی بین این دو غول فناوری منجر به پذیرش سریع و گسترده محصولات و دستیارهای هوش مصنوعی با صدا در میان بازار مصرف عمومی شده است. و در حالی که هنوز روزهای اولیه برای این فناوری است، این جهش رشد اولیه را نباید دست کم گرفت.

خواه الکسای آمازون، دستیار گوگل، سیری آیفون یا ویندوز کورتانا را ترجیح می‌دهید، این سرویس‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که به شما اجازه می‌دهند با تلفن یا دستگاه هوشمند خود ارتباط برقرار کنید و با دستورات کلامی ساده به بانک دانش وب دسترسی داشته باشید و به این «دستیاران مجازی» بگویید شما می خواهید.

این یک شاهکار مهندسی شگفت انگیز است. و حتی در حالی که کاملاً کامل نیست، فناوری به سرعت در حال بهبود است. مثلا گوگل اعلام کرد در ماه مه 2015 که فناوری تشخیص گفتار آن اکنون تنها هشت درصد نرخ خطا دارد و در حال کاهش است. وقتی این کاهش نرخ خطا را با نوآوری‌های عظیمی که در ریزتراشه‌ها و محاسبات ابری اتفاق می‌افتند (که در فصل‌های سری آتی توضیح داده شده است) ترکیب کنید، می‌توان انتظار داشت که دستیارهای مجازی تا سال 2020 به طرز دلپذیری دقیق شوند.

حتی بهتر از آن، دستیارهای مجازی که در حال حاضر مهندسی می‌شوند، نه تنها صحبت شما را کاملاً درک می‌کنند، بلکه زمینه پشت سؤالاتی را که می‌پرسید نیز درک خواهند کرد. آنها سیگنال های غیرمستقیم را که توسط لحن صدای شما منتشر می شود، تشخیص می دهند. آنها حتی در گفتگوهای طولانی با شما شرکت خواهند کرد، او-سبک.

به طور کلی، دستیارهای مجازی مبتنی بر تشخیص صدا به روش اصلی دسترسی ما به وب برای نیازهای اطلاعاتی روزانه ما تبدیل خواهند شد. در همین حال، اشکال فیزیکی رابط کاربری که قبلاً بررسی شده‌اند، احتمالاً بر فعالیت‌های دیجیتالی متمرکز بر کار و اوقات فراغت ما تسلط خواهند داشت. اما این پایان سفر UI ما نیست، دور از آن.

پوشیدنی

ما نمی‌توانیم بدون اشاره به ابزارهای پوشیدنی - دستگاه‌هایی که می‌پوشید یا حتی در داخل بدن خود قرار می‌دهید تا به شما در تعامل دیجیتالی با دنیای اطرافتان کمک کنند، در مورد رابط کاربری صحبت کنیم. مانند دستیارهای صوتی، این دستگاه ها نقش حمایتی در نحوه تعامل ما با فضای دیجیتال ایفا خواهند کرد. ما از آنها برای اهداف خاص در زمینه های خاص استفاده خواهیم کرد. با این حال، از زمانی که ما نوشتیم کل فصل در مورد پوشیدنی ها در ما آینده اینترنت سری، ما در اینجا به جزئیات بیشتر نمی پردازیم.

تقویت واقعیت ما

با حرکت رو به جلو، ادغام تمام فناوری های ذکر شده در بالا، واقعیت مجازی و واقعیت افزوده هستند.

در یک سطح پایه، واقعیت افزوده (AR) استفاده از فناوری برای اصلاح دیجیتال یا افزایش درک شما از دنیای واقعی است (فیلترهای اسنپ چت را در نظر بگیرید). این را نباید با واقعیت مجازی (VR) اشتباه گرفت، جایی که دنیای واقعی با دنیای شبیه سازی شده جایگزین می شود. با AR، جهان اطراف خود را از طریق فیلترها و لایه‌های مختلف سرشار از اطلاعات زمینه‌ای می‌بینیم که به ما کمک می‌کند در زمان واقعی بهتر در جهان خود پیمایش کنیم و (مسلماً) واقعیت خود را غنی کنیم. بیایید به طور خلاصه هر دو حد را بررسی کنیم، از VR شروع کنیم.

واقعیت مجازی. در سطح پایه، واقعیت مجازی (VR) استفاده از فناوری برای ایجاد دیجیتالی یک توهم سمعی و بصری فراگیر و متقاعدکننده از واقعیت است. و برخلاف واقعیت افزوده، که در حال حاضر (2018) پیش از آنکه در بازار انبوه مورد قبول واقع شود، از انواع زیادی از موانع تکنولوژیکی و اجتماعی رنج می‌برد، واقعیت مجازی برای دهه‌ها در فرهنگ عامه وجود داشته است. ما آن را در انواع زیادی از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی آینده‌گرا دیده‌ایم. بسیاری از ما حتی نسخه های بدوی واقعیت مجازی را در آرکیدهای قدیمی و کنفرانس ها و نمایشگاه های تجاری مبتنی بر فناوری امتحان کرده ایم.

چیزی که این بار متفاوت است این است که فناوری VR امروزی بیش از هر زمان دیگری در دسترس است. به لطف کوچک‌سازی فناوری‌های کلیدی مختلف (که در ابتدا برای ساخت گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شد)، هزینه هدست‌های واقعیت مجازی به حدی رسیده است که شرکت‌های قدرتمندی مانند فیس‌بوک، سونی و گوگل اکنون سالانه هدست‌های واقعیت مجازی مقرون‌به‌صرفه را برای توده‌ها عرضه می‌کنند.

این نشان دهنده شروع یک رسانه کاملاً جدید در بازار انبوه است، رسانه ای که به تدریج هزاران توسعه دهنده نرم افزار و سخت افزار را جذب خواهد کرد. در واقع، تا اواخر دهه 2020، برنامه‌ها و بازی‌های VR دانلودهای بیشتری نسبت به برنامه‌های موبایل سنتی ایجاد خواهند کرد.

آموزش، آموزش اشتغال، جلسات کاری، گردشگری مجازی، بازی و سرگرمی—اینها تنها تعدادی از برنامه های کاربردی بسیار ارزان، کاربرپسند و واقعی واقعیت مجازی هستند که می توانند (اگر نه کاملاً مختل) شوند. با این حال، برخلاف آنچه در رمان‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی دیده‌ایم، آینده‌ای که مردم تمام روز را در دنیای واقعیت مجازی سپری می‌کنند، ده‌ها سال دورتر است. گفته می شود، آنچه ما تمام روز را با استفاده از آن سپری خواهیم کرد، AR است.

واقعیت افزوده همانطور که قبلا ذکر شد، هدف AR این است که به عنوان یک فیلتر دیجیتال در بالای درک شما از دنیای واقعی عمل کند. هنگامی که به محیط اطراف خود نگاه می کنید، AR می تواند درک شما از محیط خود را بهبود بخشد یا تغییر دهد یا اطلاعات مفید و مرتبطی را ارائه دهد که می تواند به شما در درک بهتر محیط کمک کند. برای اینکه درک بهتری از این که چگونه ممکن است به نظر برسد، به ویدیوهای زیر نگاه کنید:

اولین ویدیو از رهبر نوظهور AR، Magic Leap است:

در مرحله بعد، یک فیلم کوتاه (6 دقیقه) از Keiichi Matsuda در مورد چگونگی ظاهر AR در دهه 2030 است:

از ویدیوهای بالا، می‌توانید تصور کنید که تعداد تقریباً نامحدودی از برنامه‌هایی که فناوری AR روزی فعال می‌کند، و به همین دلیل است که اکثر بزرگ‌ترین بازیگران فناوری-گوگل, اپل, فیس بوک, مایکروسافت, بایدو, اینتلو موارد دیگر—در حال حاضر سرمایه گذاری زیادی برای تحقیقات AR انجام می دهند.

با تکیه بر رابط‌های هولوگرافیک و ژست‌های هوای آزاد که قبلاً توضیح داده شد، AR در نهایت بسیاری از رابط‌های رایانه‌ای سنتی را که مصرف‌کنندگان تا کنون با آن‌ها بزرگ شده‌اند، از بین می‌برد. به عنوان مثال، وقتی می توانید یک عینک واقعیت افزوده را روی آن بگذارید و ببینید یک دسکتاپ یا لپ تاپ مجازی درست در مقابل شما ظاهر می شود، چرا صاحب یک کامپیوتر رومیزی یا لپ تاپ هستید. به همین ترتیب، عینک AR شما (و بعد از آن لنزهای تماسی AR) تلفن هوشمند فیزیکی شما را از بین می برد. اوه، و بیایید تلویزیون های خود را فراموش نکنیم. به عبارت دیگر، بیشتر وسایل الکترونیکی بزرگ امروزی به شکل یک اپلیکیشن دیجیتالی می شوند.

شرکت‌هایی که برای کنترل سیستم‌عامل‌های واقعیت افزوده یا محیط‌های دیجیتالی زودهنگام سرمایه‌گذاری می‌کنند، به طور مؤثر درصد زیادی از بخش الکترونیک امروزی را مختل کرده و کنترل می‌کنند. از طرفی، AR همچنین دارای طیف وسیعی از برنامه‌های کاربردی تجاری در بخش‌هایی مانند مراقبت‌های بهداشتی، طراحی/معماری، تدارکات، تولید، ارتش و موارد دیگر خواهد بود، برنامه‌هایی که در ادامه در سری آینده اینترنت به آن‌ها اشاره می‌کنیم.

و با این حال، این هنوز جایی نیست که آینده UI به پایان می رسد.

با رابط مغز و کامپیوتر وارد ماتریس شوید

در مورد کنترل ماشین‌ها، شکل دیگری از ارتباط وجود دارد که حتی از حرکت، گفتار و واقعیت افزوده شهودی و طبیعی‌تر است: خود فکر.

این علم یک رشته بیوالکترونیک به نام رابط مغز و کامپیوتر (BCI) است. این شامل استفاده از یک دستگاه اسکن مغز یا یک ایمپلنت برای نظارت بر امواج مغزی شما و مرتبط کردن آنها با دستوراتی برای کنترل هر چیزی است که توسط رایانه اجرا می شود.

در واقع، شما ممکن است متوجه آن نشده باشید، اما روزهای اولیه BCI در حال حاضر آغاز شده است. قطع عضوها الان هستند آزمایش اندام های روباتیک مستقیماً توسط ذهن کنترل می شود، نه از طریق حسگرهای متصل به کنده پوشنده. به همین ترتیب، افراد دارای معلولیت شدید (مانند افراد مبتلا به چهار پلژی) در حال حاضر هستند از BCI برای هدایت ویلچرهای موتوری خود استفاده می کنند و بازوهای رباتیک را دستکاری کنید. اما کمک به افراد قطع عضو و افراد دارای معلولیت برای داشتن زندگی مستقل تری در حد توانایی BCI نیست. در اینجا لیست کوتاهی از آزمایش‌هایی که اکنون در حال انجام است آورده شده است:

کنترل کردن چیزها محققان با موفقیت نشان داده‌اند که چگونه BCI می‌تواند به کاربران اجازه دهد تا عملکردهای خانگی (روشنایی، پرده‌ها، دما) و همچنین طیف وسیعی از وسایل و وسایل نقلیه دیگر را کنترل کنند. تماشا کردن فیلم تظاهرات.

کنترل حیوانات یک آزمایشگاه با موفقیت آزمایش BCI را آزمایش کرد که در آن یک انسان قادر به ساخت یک آزمایش بود موش آزمایشگاهی دم خود را حرکت می دهد فقط از افکارش استفاده می کند

مغز به متن یک مرد فلج از ایمپلنت مغزی استفاده کرد برای تایپ هشت کلمه در دقیقه در همین حال، تیم های در US و آلمان در حال توسعه سیستمی هستند که امواج مغزی (افکار) را به متن رمزگشایی می کند. آزمایش‌های اولیه موفقیت‌آمیز بوده است، و آنها امیدوارند که این فناوری نه تنها به افراد عادی کمک کند، بلکه به افراد دارای ناتوانی‌های شدید (مانند فیزیکدان مشهور، استیون هاوکینگ) توانایی برقراری ارتباط راحت‌تر با جهان را بدهد.

مغز به مغز. یک تیم بین المللی از دانشمندان توانستند تله پاتی را تقلید کنید با این که یک نفر از هند کلمه "سلام" را فکر کند، و از طریق BCI، این کلمه از امواج مغزی به کد باینری تبدیل شد، سپس به فرانسه ایمیل شد، جایی که آن کد باینری دوباره به امواج مغزی تبدیل شد تا توسط شخص گیرنده درک شود. . ارتباط مغز به مغز مردم!

ثبت رویاها و خاطرات. محققان در برکلی، کالیفرنیا، پیشرفت باورنکردنی در زمینه تبدیل داشته اند امواج مغزی به تصاویر. در حین اتصال به حسگرهای BCI، به آزمودنی‌ها مجموعه‌ای از تصاویر ارائه شد. همان تصاویر سپس روی صفحه کامپیوتر بازسازی شدند. تصاویر بازسازی‌شده فوق‌العاده دانه‌دار بودند، اما با توجه به حدود یک دهه زمان توسعه، این اثبات مفهومی روزی به ما امکان می‌دهد دوربین GoPro خود را کنار بگذاریم یا حتی رویاهای خود را ثبت کنیم.

می گویید ما قرار است جادوگر شویم؟

در ابتدا، ما از دستگاه‌های خارجی برای BCI استفاده خواهیم کرد که شبیه کلاه ایمنی یا بند مو (دهه 2030) هستند که در نهایت جای خود را به کاشت‌های مغزی (اواخر دهه 2040) می‌دهند. در نهایت، این دستگاه‌های BCI ذهن ما را به ابر دیجیتال متصل می‌کنند و بعداً به‌عنوان نیمکره سوم برای ذهن ما عمل می‌کنند – بنابراین در حالی که نیمکره‌های چپ و راست ما خلاقیت و قوه‌های منطقی ما را مدیریت می‌کنند، این نیمکره دیجیتال جدید که از ابر تغذیه می‌شود، توانایی‌ها را تسهیل می‌کند. جایی که انسان ها اغلب نسبت به همتایان هوش مصنوعی خود یعنی سرعت، تکرار و دقت کوتاهی می کنند.

BCI کلید حوزه نوظهور نوروتکنولوژی است که هدف آن ادغام ذهن ما با ماشین ها برای به دست آوردن نقاط قوت هر دو جهان است. این درست است، تا دهه 2030 و در اواخر دهه 2040، انسان ها از BCI برای ارتقاء مغز ما و همچنین برقراری ارتباط با یکدیگر و با حیوانات، کنترل رایانه ها و وسایل الکترونیکی، به اشتراک گذاشتن خاطرات و رویاها و جهت یابی در وب استفاده خواهند کرد.

میدونم به چی فکر میکنی: بله، این به سرعت تشدید شد.

اما به همان اندازه که همه این پیشرفت‌های رابط کاربری هیجان‌انگیز هستند، هرگز بدون پیشرفت‌های هیجان‌انگیز در نرم‌افزار و سخت‌افزار کامپیوتر امکان‌پذیر نخواهند بود. این پیشرفت ها همان چیزی است که بقیه این سری آینده کامپیوترها به بررسی خواهند پرداخت.