Kuantumrun

KREDIT GAMBAR: Kuantumrun

Afrika, mbela memori: Perang Iklim WWIII P10

David Tal, Penerbit, Futurist
@DavidTalWrites
LinkedIn

Rebo, 09/16/2020 - 06:12

2046 - Kenya, Southwestern Mau National Reserve

Silverback ngadeg ing sadhuwure foilage alas lan nemoni pandhanganku kanthi sorotan sing adhem lan ngancam. Dheweke duwe kulawarga kanggo nglindhungi; jabang bayi lagi dolanan ora adoh. Dheweke pancen wedi karo manungsa sing mlaku cedhak. Aku lan kanca-kanca penjaga taman nimbali dheweke Kodhari. Kita wis nelusuri kulawargane gorila gunung sajrone patang wulan. Kita nonton saka mburi wit ambruk atusan meter adoh.

Aku mimpin patroli alas nglindhungi kewan ing Southwestern Mau National Reserve, kanggo Kenya Wildlife Service. Wis dadi hobiku wiwit cilik. Bapakku minangka penjaga taman lan mbahku minangka panuntun Inggris sadurunge dheweke. Aku ketemu bojoku, Himaya, kerja ing taman iki. Dheweke dadi pemandu wisata lan aku minangka salah sawijining atraksi sing bakal dipamerake kanggo ngunjungi wong manca. Kita duwe omah sing prasaja. We mimpin urip prasaja. Taman iki lan kewan sing manggon ing kono sing nggawe urip kita pancen ajaib. Badhak lan kuda nil, babon lan gorila, singa lan hyena, flamingo lan kebo, tanah kita sugih bandha, lan saben dina kita bareng karo anak-anak kita.

Nanging impen iki ora tahan. Nalika krisis pangan diwiwiti, Layanan Margasatwa minangka salah sawijining layanan pertama pamrentah darurat mandhegake dana sawise Nairobi ambruk ing para perusuh lan militan. Sajrone telung sasi, Layanan nyoba njaluk pendanaan saka donor manca, nanging ora cukup kanggo njaga kita. Ora let suwe, umume perwira lan ranger ninggalake layanan militer. Mung kantor intelijen lan kurang saka satus ranger sing isih ana kanggo patroli patang puluh taman nasional lan cadangan satwa ing Kenya. Aku salah siji saka wong-wong mau.

Iku dudu pilihan, kaya tugasku. Sapa maneh sing bakal nglindhungi kewan? Cacahé wis suda amarga kahanan garing lan kurang banyu, lan amarga saya akeh panen sing gagal, wong-wong banjur padha marani kewan-kewan kanggo mangan. Ing sawetara wulan, para pemburu sing golek daging grumbulan sing murah mangan warisan kulawarga sing dijaluk kanggo nglindhungi.

Penjaga sing isih ana mutusake kanggo fokus upaya perlindungan marang spesies sing paling beresiko punah lan sing kita rumangsa dadi inti budaya bangsa kita: gajah, singa, wildebeest, zebra, jerapah, lan gorila. Negara kita kudu slamet saka krisis pangan, lan uga makhluk sing ayu lan khas sing nggawe omah. Kita sumpah bakal nglindhungi.

Wektu wis sore aku lan anak buahku lagi lungguh ing ngisor wit alas, mangan daging ula sing wis dicekel biyen. Ing sawetara dina, rute patroli kita bakal nuntun kita bali menyang dhataran sing mbukak, mula kita seneng-seneng nalika ana. Sing lungguh karo aku yaiku Zawadi, Ayo, lan Hali. Wong-wong iku sing pungkasan saka pitung penjaga sing gelem ngladeni ing komandoku sangang sasi sadurunge, wiwit sumpah kita. Sisane tiwas nalika perang karo pemburu.

“Abasi, tak jupuk barang,” kandhane Ayo karo njupuk tablet saka tas ransel. "Klompok mburu kaping papat wis mlebu taman, limang kilometer sisih wétan kene, cedhak dataran. Dheweke katon kaya nargetake zebra saka kawanan Azizi.

"Pirang wong lanang?" Aku takon.

Tim kita duwe tag pelacak sing dipasang ing kewan ing saben komplotan utama saben spesies sing kaancam ing taman kasebut. Kangge, sensor lidar sing didhelikake ndeteksi saben pamburu sing mlebu ing zona sing dilindhungi taman. We umume diijini Pamburu ing kelompok papat utawa kurang mburu, amarga padha asring mung wong lokal looking for game cilik kanggo feed kulawargané. Klompok sing luwih gedhe mesthi ekspedisi perburuan sing dibayar dening jaringan kriminal kanggo mburu daging grumbulan sing akeh kanggo pasar gelap.

“Telung puluh pitu wong. Kabeh bersenjata. Loro nggawa RPG."

Zawadi ngguyu. "Iku akeh daya tembak kanggo mburu sawetara zebra."

"Kita duwe reputasi," ujarku, ngemot kartrid anyar menyang senapan sniperku.

Hali nyender ing wit mburi karo katon kalah. "Iki mesthine dadi dina sing gampang. Saiki aku bakal nindakake tugas ndhudhuk kuburan nalika srengenge surup.”

"Cukup omongane." Aku ngadeg munggah. "Kita kabeh ngerti apa sing kita ndhaptar. Ayo, apa kita duwe gudang senjata ing cedhak wilayah kasebut?

Ayo ngusap lan nutul peta ing tablet. “Inggih pak, saking pacelathon Fanaka tigang wulan kapungkur. Kayane kita bakal duwe sawetara RPG dhewe.

***

Aku nyekel sikil. Ayo nyekel tangan. Kanthi alon-alon, awak Zawadi diudhunake menyang kuburan sing anyar digali. Hali wiwit shoveling ing lemah.

Jam telu esuk Ayo rampung sholat. Dina iku dawa lan perang grueling. Kita padha bruised, kesel, lan banget asor dening pangorbanan Zawadi kanggo nylametake nyawane Hali lan aku sajrone salah sawijining gerakan penembak jitu sing wis direncanakake. Siji-sijine sing positif saka kamenangan kita yaiku persediaan seger sing dicopot saka para pemburu, kalebu senjata sing cukup kanggo telung gudang senjata anyar lan bahan pangan sing rangkep sewulan.

Nggunakake baterei solar tablet sing isih ana, Hali nuntun kita ing trek rong jam liwat grumbulan sing padhet bali menyang kemah alas. Kanopi dadi kandel ing bagean sing visors night vision meh ora bisa njelasake tanganku sing nglindhungi rai. Suwe-suwe, kita nemokake bantalan ing sadawane pinggir kali garing sing bali menyang kemah.

“Abasi, kula nyuwun pirsa?” jare Ayo karo ngebut mlaku bareng aku. Aku manthuk. "Wong telu ing mburi. Yagene kowe ditembak?”

"Sampeyan ngerti kok."

"Dheweke mung operator bushmeat. Dheweke dudu pejuang kaya liyane. Padha mbuwang senjatane. Sampeyan ditembak ing mburi.

***

Ban mburi jipku nyemburake bledug lan kerikil sing gedhe banget nalika aku mlayu menyang sisih wétan ing pinggir dalan C56, ngindhari lalu lintas. Aku krasa lara ing njero. Aku isih krungu swarane Himaya liwat telpon. 'Padha teka. Abasi, padha teka!' dheweke bisik antarane nangis. Aku krungu bedhil ing latar mburi. Aku marang dheweke kanggo njupuk kita loro anak menyang ruang paling ngisor lan ngunci piyambak nang lemari panyimpenan ngisor undhak-undhakan.

Aku nyoba nelpon polisi lokal lan provinsi, nanging garis sibuk. Aku nyoba tanggane, nanging ora ana sing ngangkat. Aku nguripake radio mobilku, nanging kabeh stasiun mati. Sawise nyambungake menyang radio Internet telpon, kabar esuk teka: Nairobi wis tiba ing pemberontak.

Para perusuh padha njarah-rayah gedhong-gedhong pamaréntahan lan negara iki huru-hara. Wiwit ana bocor manawa pejabat pemerintah njupuk suap luwih saka milyar dolar kanggo ngekspor panganan menyang negara-negara Timur Tengah, aku ngerti yen mung sawetara wektu sadurunge kedadeyan sing nggegirisi. Ana akeh banget wong luwe ing Kenya lali skandal kuwi.

Sawise nglewati mobil kacilakan, dalan sisih wetan resik, supaya aku nyopir ing dalan. Dene puluhan montor kang tumuju ngulon diisi koper lan prabot omah. Ora let suwe aku ngerti kok. Aku ngresiki gunung pungkasan kanggo nemokake kuthaku, Njoro, lan kolom kumelun munggah saka iku.

Lurung-lurung kebak bolongan peluru lan tembakan isih ditembak ing kadohan. Omah lan toko ngadeg ing awu. Layon, tangga teparo, wong sing biyen dakombe teh, gumlethak ing dalan, ora ana urip. Sawetara mobil liwat, nanging kabeh padha mlayu ngalor menyang kutha Nakuru.

Aku tekan omah mung kanggo nemokake lawang kicked in. Senapan ing tangan, aku mlaku ing, kasebut kanthi teliti, ngrungokake intruders. Ruang tamu lan perabot ruang makan diunggahake, lan barang-barang berharga sing ilang. Lawang ruang paling ngisor iki pecah lan digantung saka engsele. Jejak tangan sing getihen saka undhak-undhakan menyang pawon. Aku ngetutake jejak kanthi ati-ati, drijiku ngencengi pemicu senapan.

Aku ketemu kulawarga lying ing pulo pawon. Ing kulkas, tembung ditulis ing getih: 'Sampeyan nglarang kita mangan daging grumbulan. Awake dhewe mangan keluargamu.'

***

Rong sasi kepungkur Ayo lan Hali mati amarga perang. Kita nylametake kabeh komplotan wildebeest saka pesta perburuan luwih saka wolung puluh wong. Kita ora bisa mateni kabeh, nanging kita mateni cukup kanggo medeni liyane. Aku dhewe lan aku ngerti wektuku bakal teka, yen ora dening pemburu, banjur dening alas dhewe.

Aku ngentekake dina-dinaku mlaku-mlaku ing dalan patroli ngliwati alas lan dataran cadangan, nonton komplotan urip sing tentrem. Aku njupuk apa aku needed saka caches sumber didhelikake tim kang. Aku dilacak Pamburu lokal kanggo mesthekake yen padha matèni mung apa padha needed, lan aku wedi mati minangka akeh pihak poaching minangka aku bisa karo bedhil sniper sandi.

Nalika musim salju tiba ing saindenging negara, kelompok pemburu saya tambah akeh, lan luwih asring nyerang. Sawetara minggu, para pemburu nyerang loro utawa luwih ujung taman, meksa aku milih sapi sing kudu dilindhungi tinimbang wong liya. Dina iku paling angel. Kewan-kewan iku kulawargaku lan wong-wong galak iki meksa aku mutusake sapa sing kudu disimpen lan sapa sing kudu mati.

Dina pungkasane teka nalika ora ana pilihan. Tabletku ndhaptar papat pesta perburuan sing mlebu ing wilayahku bebarengan. Salah siji partai, kabeh wong nembelas, lagi mlaku liwat alas. Wong-wong mau nuju menyang kulawargane Kodhari.

***

Pastur lan kancaku, Duma, saka Nakuru, teka sanalika krungu. Dheweke mbantu aku mbungkus kulawarga ing sprei. Banjur padha nulungi aku ndhudhuk kuburane ing kuburan desa. Karo saben shovel saka rereget aku ndudhuk munggah, Aku felt aku kosong nang.

Aku ora bisa ngelingi tembung-tembung saka pandonga pandhita. Nalika iku, aku mung bisa nyawang gundhul-gundhul bumi kang seger kang nutupi kulawargaku, jeneng Himaya, Issa, lan Mosi, sing ditulis ing salib kayu lan diukir ing atiku.

"Nyuwun pangapunten, kancaku," ujare Duma, karo nyelehake tangane ing pundhakku. "Polisi bakal teka. Dheweke bakal menehi kaadilan sampeyan. Aku janji.”

Aku geleng-geleng kepala. "Kaadilan ora bakal teka saka wong-wong mau. Nanging aku bakal duwe.

Pastur mlaku ngubengi kuburan lan ngadeg ing ngarepku. “Anakku, aku njaluk ngapura marang kelanganmu. Kowé bakal weruh manèh ing swarga. Gusti Allah bakal ngrumat wong-wong mau saiki.”

“Sampeyan butuh wektu kanggo waras, Abasi. Ayo bali menyang Nakuru karo kita, "ujare Duma. “Ayo tetep karo aku. Aku lan bojoku bakal njaga kowe.”

“Ora, aku njaluk ngapura, Duma. Wong-wong sing nindakake iki, padha ngomong yen pengin daging grumbulan. Aku bakal ngenteni nalika dheweke mburu.

"Abasi," pandhita mbujuk, "bales dendam ora bisa dadi kabeh sing sampeyan urip."

"Iku kabeh sing isih ana."

“Ora, anakku. Sampeyan isih duwe memori, saiki lan salawas-lawase. Takon dhewe, kepiye sampeyan pengin urip kanggo ngurmati."

***

Misi wis rampung. Para pemburu wis ora ana. Aku lying ing lemah nyoba kanggo alon metu getih metu saka weteng. Aku ora sedhih. Aku ora wedi. Ora suwé aku bakal weruh keluargaku manèh.

Aku krungu swara mlaku ing ngarepku. Atiku deg-degan. Aku panginten aku bakal dijupuk kabeh. Aku fumbled kanggo bedhil minangka grumbulan ing ngarepku diaduk. Banjur katon.

Kodhari ngadeg sedhela, grundelan, banjur marani aku. Aku nyisihake bedhilku, nutup mripatku, lan nyiapake awakku.

Nalika aku mbukak mripatku, aku nemokake Kodhari dhuwur ing ndhuwur awakku sing ora duwe pertahanan, mandeng aku. Mripat kang amba ngandika basa aku bisa ngerti.Dheweke marang kula kabeh ing wayahe. Panjenenganipun grunted, jumangkah ing sisih tengen kula, lan lungguh. Dheweke ngulurake tangane marang aku lan Iok. Kodhari lungguh karo aku nganti rampung.

*******