Quantumrun

تصويري ڪريڊٽ: Quantumrun

ڀارت، ڀوتن جو انتظار: WWIII موسمياتي وار P7

دائود ٽال ، پبلشر ، مستقبل جو ماهر
@ دائود ٽائليٽ
LinkedIn،

اڱارو، 09/15/2020 - 13:05

2046 - هندستان، آگرا ۽ گواليار جي شهرن جي وچ ۾

اهو منهنجي نائين ڏينهن تي هو بغير ننڊ جي جڏهن مون انهن کي هر هنڌ ڏسڻ شروع ڪيو. منهنجي گولن تي، مون ڏٺو ته انيا ڏکڻ اوڀر جي موت جي ميدان تي اڪيلو ليٽيل آهي، صرف ڊوڙندو ۽ ڳوليائين ته اهو ڪو ٻيو هو. مون ستيءَ کي ڏٺم ته بچيل ماڻهن ڏانهن پاڻي کڻندي ڏٺم، فقط اهو معلوم ڪرڻ لاءِ ته اهو هڪ ٻار هو جيڪو ڪنهن ٻئي جو هو. مون هيما کي خيمي نمبر 443 ۾ بستري تي ليٽي ڏٺو، جڏهن مان ويجهو پهتس ته اهو بستر خالي هو. اهي بار بار ظاهر ٿيا جيستائين اهو ٿيو. منهنجي نڪ مان رت منهنجي سفيد ڪوٽ تي وهي رهيو هو. مان پنهنجي گوڏن تي ڪري پيو، منهنجي سينه کي پڪڙيو. آخرڪار، اسان کي ٻيهر گڏ ڪيو ويندو.

***

بمبئي بند ٿيڻ ۾ ڇهه ڏينهن گذري ويا هئا، ڇهن ڏينهن کان پوءِ اسان پنهنجي ايٽمي زوال جي اثرن کي به سنڀالڻ شروع ڪيو هو. اسان کي هڪ وڏي کليل ميدان تي قائم ڪيو ويو هو، آگرا جي محدود ريڊيئيشن زون کان سٺ ڪلوميٽر ٻاهر، هاءِ وي AH43 کان بلڪل پري ۽ آسن نديءَ کان پنڌ جي مفاصلي تي. اڪثر بچيل متاثر ٿيل صوبن هريانا، جئپور ۽ هريت پرديش مان سوين گروپن ۾ اسان جي فوجي فيلڊ اسپتال ۽ پروسيسنگ سينٽر تائين پهچندا هئا، جيڪو هاڻي علائقي ۾ سڀ کان وڏو آهي. انهن کي هتي ريڊيو ذريعي هدايت ڪئي وئي، ليفليٽ اسڪائوٽ هيلي ڪاپٽرن مان ڪڍيا ويا، ۽ فوج جا تابڪاري معائنو ڪندڙ قافلا اتر ڏانهن موڪليا ويا ته نقصان جو سروي ڪرڻ.

مشن سڌو هو پر سادي کان پري. پرنسپل ميڊيڪل آفيسر جي حيثيت ۾، منهنجو ڪم سوين فوجي طبيبن ۽ رضاڪار سولين ڊاڪٽرن جي ٽيم جي اڳواڻي ڪرڻ هو. اسان بچيلن کي پروسيس ڪيو جيئن اهي پهتا، انهن جي طبي حالت جو جائزو ورتو، سخت بيمارن جي مدد ڪئي، جيڪي موت جي ويجهو هئا، انهن کي آرام ڪيو، ۽ مضبوط ماڻهن کي هدايت ڪئي ته فوجي هلائيندڙ بچيل ڪيمپن ڏانهن، جيڪي گواليار شهر جي ٻاهرئين پاسي وڌيڪ ڏکڻ ۾ قائم ڪيا ويا- محفوظ زون.

مون پنهنجي سڄي ڪيريئر ۾ انڊين ميڊيڪل سروس سان گڏ فيلڊ ڪلينڪ ۾ ڪم ڪيو هو، جيتوڻيڪ هڪ ٻار جي حيثيت ۾ جڏهن مون پنهنجي پيءُ لاءِ سندس ذاتي فيلڊ ميڊيڪل اسسٽنٽ طور ڪم ڪيو هو. پر مون ڪڏهن به اهڙو نظارو نه ڏٺو هو. اسان جي فيلڊ اسپتال پنج هزار بسترن جي لڳ ڀڳ هئي. ان دوران، اسان جي فضائي سروي ڊرونز اسپتال جي ٻاهران انتظار ۾ رهندڙن جي تعداد جو اندازو لڳايو ته ٽن لکن کان مٿي آهي، سڀئي هاء وي سان گڏ قطار ۾، ڪلوميٽرن تائين پکڙيل هڪ ڪاميٽي جن جو تعداد ڪلاڪ جي حساب سان وڌي ويو. سينٽرل ڪمانڊ کان وڌيڪ وسيلن کان سواءِ، ٻاهران انتظار ڪندڙن ۾ بيماري پکڙجڻ يقيني هئي ۽ هڪ ناراض ميڙ ضرور پيروي ڪندو.

”ڪيدار، مون کي جنرل کان ڳالهه ملي آهي،“ ليفٽيننٽ جيت چاڪيار چيو، مون کي ميڊيڪل ڪمانڊ جي خيمي جي ڇانو هيٺ ملائي. هن کي جنرل نٿاوت پاڻ منهنجي فوجي رابطا طور مقرر ڪيو هو.

"هر شي کان وڌيڪ، مون کي اميد آهي."

”چار ٽرڪ بيڊ ۽ سامان جي قيمت. هن چيو ته هو اڄ ئي موڪلي سگهي ٿو.

”ڇا تو هن کي اسان جي ننڍڙي قطار جي باري ۾ ٻڌايو؟

”هن چيو ته ساڳيو انگ ڳڻيو پيو وڃي سڀني يارنهن فيلڊ اسپتالن ۾ محدود علائقي جي ويجهو. نيڪالي چڱيءَ ريت ٿي رهي آهي، بس اسان جي رسد آهي. اهي اڃا تائين گندا آهن. " پاڪستاني سرحد جي ويجهو اڏام ۾ روڪيل ايٽمي ميزائلن جي ڌماڪي هڪ برقي مقناطيسي نبض (EMP) جي بارش ڪئي جنهن اتر هندستان، بنگلاديش جي اڪثريت، ۽ چين جي اوڀر واري علائقي ۾ اڪثر ٽيليڪميونيڪيشن، بجلي ۽ عام اليڪٽرانڪس نيٽ ورڪ کي ڇڪايو.

”اسان ڪريون ٿا، مان سمجهان ٿو. اهي اضافي لشڪر جيڪي اڄ صبح آيا آهن انهن کي شين کي هڪ يا ٻه ڏينهن تائين پرسڪون رکڻ ۾ مدد ڏيڻ گهرجي. منهنجي نڪ مان رت جو هڪ قطرو منهنجي ميڊيڪل ٽيبليٽ تي پيو. حالتون خراب ٿي رهيون هيون. مون رومال ڪڍي پنهنجي نڙيءَ تي دٻايو. ”معاف ڪجو، جيت. سائيٽ ٽي بابت ڇا؟

”کوٽڻ لڳ ڀڳ ختم ٿي ويا آهن، سڀاڻي صبح جو تيار ٿي ويندا. في الحال، اسان وٽ پنجين ماس جي قبر ۾ تقريباً پنج سئو لاءِ ڪافي ڪمرو آهي، تنهنڪري اسان وٽ وقت آهي.

مون پنهنجي پِل باڪس مان موڊافينل جون آخري ٻه گوليون خالي ڪيون ۽ انهن کي سڪل نگلائي ڇڏيو. ڪيفين جون گوليون ٽي ڏينهن اڳ ڪم ڪرڻ بند ڪري ڇڏيون هيون ۽ مان مسلسل اٺن ڏينهن تائين جاڳندي رهيس ۽ ڪم ڪندي رهيس. ”مون کي پنهنجو رخ ڪرڻو آهي. مون سان گڏ هل.”

اسان ڪمانڊ خيمه کي ڇڏيو ۽ منهنجي ڪلاڪ جي چڪاس واري رستي تي شروع ڪيو. اسان جو پهريون اسٽاپ ڏکڻ اوڀر ڪنڊ تي ميدان هو، جيڪو درياهه جي ويجهو هو. هي هو جتي تابڪاريءَ کان تمام گهڻو متاثر ٿيندڙ اونهاري جي تپندڙ سج جي هيٺان بستري جي چادرن تي ليٽيل هئا- جيڪي اسان وٽ محدود خيمه هئا انهن لاءِ مخصوص هئا جن جي صحتيابيءَ جا پنجاهه سيڪڙو کان وڌيڪ موقعا هئا. ڪجهه بچيلن جا پيارا انهن ڏانهن ڌيان ڏيندا هئا، پر گهڻا اڪيلا هوندا هئا، انهن جا اندروني عضوا ناڪام ٿيڻ کان صرف ڪلاڪ پري هئا. مون پڪ ڪئي ته انهن سڀني کي مورفين جي سخاوت واري مدد ملي آهي انهن جي گذرڻ کي آسان ڪرڻ لاءِ ان کان اڳ جو اسان انهن جي لاشن کي رات جي احاطي ۾ ڊسپوز ڪرڻ لاءِ ويڙهيون.

اتر ڏانهن پنج منٽ رضاڪار ڪمانڊ خيمو هو. هزارين وڌيڪ خانداني ميمبر شامل ٿيا هزارين اڃا تائين ويجهي طبي خيمن ۾ بحال ٿي رهيا آهن. الڳ ٿيڻ جي خوف کان ۽ محدود جڳهه کان واقف ٿي، خاندان جي ميمبرن رضاڪارانه طور تي درياهه جي پاڻي کي گڏ ڪرڻ ۽ صاف ڪري، پوء اسپتال جي ٻاهران وڌندڙ ميڙ ۾ ورهائڻ تي رضامندي ڏني. ڪجهه ماڻهن نئين خيمن جي اڏاوت، تازو پهچائڻ جو سامان کڻڻ، ۽ نماز جي خدمتن جي تنظيم ۾ پڻ مدد ڪئي، جڏهن ته سڀ کان وڌيڪ مضبوط ماڻهن کي رات جي وقت ٽرانسپورٽ ٽرڪن ۾ مئل لوڊ ڪرڻ جو بار هو.

جيت ۽ مان پوءِ اتر اوڀر طرف پروسيسنگ پوائنٽ ڏانهن وياسين. فيلڊ اسپتال جي ٻاهرئين ڀت جي حفاظت لاءِ هڪ سئو کان وڌيڪ سپاهي هئا، جڏهن ته ٻه سئو کان وڌيڪ طبيب ۽ ليفٽيننٽ جي هڪ ٽيم هاءِ وي روڊ جي ٻنهي پاسي انسپيڪشن ٽيبلن جي هڪ ڊگهي قطار کي منظم ڪيو. خوش قسمت، ايٽمي اي ايم پي علائقي ۾ اڪثر ڪارٽون بند ڪري ڇڏيو هو، تنهنڪري اسان کي سول ٽرئفڪ بابت پريشان ٿيڻ جي ضرورت ناهي. زندگين جي قطار کي هڪ هڪ ذريعي اجازت ڏني وئي جڏهن به هڪ ميز کوليو ويو. صحتمند پاڻي جي ٽرڪن سان گواليار ڏانهن مارچ جاري رکيو. بيمار انتظار جي ميدان ۾ پوئتي رهجي ويو جڏهن هڪ بيمار بيڊ دستياب ٿي ويو ته سنڀال لاءِ پروسيس ڪيو وڃي. اهو عمل بند نه ٿيو. اسان هڪ وقفو وٺڻ جي متحمل نه ٿي سگهيا آهيون، تنهنڪري اسان اسپتال جي آپريشن شروع ٿيڻ واري لمحي کان XNUMX ڪلاڪ قطار کي ڦيرايو.

”رضا! مون سڏ ڪيو، منهنجي پروسيسنگ سپروائيزر جي توجه جي دعويٰ ڪئي. ”اسان جي حيثيت ڇا آهي؟

”سائين، اسان گذريل پنجن ڪلاڪن کان في ڪلاڪ نو هزار ماڻهن کي پروسيس ڪري رهيا آهيون.

”اها هڪ وڏي اسپيڪ آهي. ڇا ٿيو؟"

”گرمي، صاحب. صحتمند آخرڪار طبي اسڪريننگ جي حق کي رد ڪري رهيا آهن، تنهنڪري اسان هاڻي وڌيڪ ماڻهن کي چيڪ پوائنٽ ذريعي منتقل ڪرڻ جي قابل آهيون.

”۽ بيمار؟

رضا ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو. ”صرف چاليهه سيڪڙو هاڻي گواليار جي اسپتالن ڏانهن باقي رستو هلڻ لاءِ صاف ٿي رهيا آهن. باقي ڪافي مضبوط نه آهن.

مون محسوس ڪيو ته منهنجي ڪلهن کي ڳري وڌندي آهي. "۽ سوچڻ ته اهو صرف ٻه ڏينهن اڳ اسي سيڪڙو هو." آخري نڪرندڙ لڳ ڀڳ هميشه اهي هئا جن کي تابڪاري جو تمام گهڻو متاثر ڪيو ويو آهي.

”ريڊيو چوي ٿو ته ٻرندڙ راھ ۽ ذرات ڪنهن ٻئي ڏينهن ۾ آباد ٿيڻ گهرجن. ان کان پوء، رجحان لائن واپس مٿي اڀرڻ گهرجي. مسئلو خلا جو آهي. هوءَ باهه جي پويان بيمار بچيل ماڻهن جي ميدان ڏانهن ڏسندي رهي. بيمار ۽ مرڻ وارن جي وڌندڙ تعداد کي پورو ڪرڻ لاءِ ٻه ڀيرا رضاڪارن کي باهه کي اڳتي وڌڻو پيو. انتظار جو ميدان هاڻي فيلڊ اسپتال کان ٻيڻو ٿي چڪو هو.

”جيٽ، ودرڀا جي ڊاڪٽرن جي اچڻ جي توقع آهي؟

جيت پنهنجي ٽيبليٽ چيڪ ڪيو. ”چار ڪلاڪ، صاحب.

رضا کي، مون وضاحت ڪئي، ”جڏهن ڊاڪٽر ايندا، مان کين انتظار جي ميدان ۾ ڪم ڪرڻ ڏيندس. اڌ انهن مريضن کي صرف نسخن جي ضرورت آهي ته جيئن ڪجهه جڳهه کولڻ گهرجي.

”سمجهيو“. هوءَ پوءِ مون کي ڄاڻندي نظر آئي. ”سائين، ڪا ٻي ڳالهه آهي.

مون ڪنڌ جهڪائي چيو، ”خبر؟

"خيمو 149. بيڊ 1894."

***

ڪڏهن ڪڏهن اهو حيرت انگيز آهي ته ڪيترا ماڻهو توهان ڏانهن جوابن، آرڊرن، ۽ گهربل دستخط لاء ڊوڙندا آهن جڏهن توهان ڪٿي وڃڻ جي ڪوشش ڪري رهيا آهيو. خيمي تائين پهچڻ ۾ اٽڪل ويهه منٽ لڳا ته رضا مون کي هدايت ڪئي ۽ منهنجي دل ڊوڙڻ کان روڪي نه سگهي. هوء مون کي خبردار ڪرڻ ڄاڻي ٿي جڏهن مخصوص نالا بقايا رجسٽري تي ظاهر ٿيندا آهن يا اسان جي چيڪ پوائنٽ ذريعي هلندا هئا. اها طاقت جو غلط استعمال هو. پر مون کي ڄاڻڻ جي ضرورت هئي. مون کي ننڊ نه آئي جيستائين مون کي خبر پئي.

مون نمبر ٽيگ جي پيروي ڪئي جيئن آئون طبي بسترن جي ڊگھي قطار کان هيٺ ويس. XNUMX، XNUMX، XNUMX، مريض مون کي ڏسندا رهيا جيئن آئون گذري رهيو آهيان. هڪ سترهن، هڪ ارڙهن، هڪ اڻويهين، هي قطار سڀ ٽٽل هڏن يا غير مرڻ واري گوشت جي زخمن جو شڪار ٿي لڳي - هڪ سٺي نشاني. هڪ سئو ستيتاليهه، هڪ چاليهه اٺيتاليهه، هڪ چاليهه، ۽ هو اتي هو.

”ڪيدار! انهن ديوتائن جي ساراهه ڪريو جن کي مون توهان کي مليو. چاچا اومي مٿي تي رت سان ڍڪيل پٽي ۽ کاٻي هٿ تي ڪاسٽ بيٺو هو.

مون پنهنجي چاچي جون اي-فائيلون هن جي بيڊ جي انٽروينس اسٽينڊ تان لٽڪائي هٿ ڪيون جيئن ٻه نرسون اتان گذريون. ”انيا،“ مون خاموشيءَ سان چيو. ”ڇا هوءَ منهنجي ڊيڄاريندي هئي؟ ڇا اهي وقت تي ڇڏي ويا؟

"منهنجي مائي. منهنجا ٻار. ڪيدار، اهي تنهنجي ڪري جيئرا آهن.

مون اندر گهڙڻ کان اڳ پڪ ڪرڻ لاءِ پڪ ڪئي ته اسان جي آس پاس جا مريض سمهي رهيا آهن. ”چاچا. مان وري نه پڇندس“.

***

اسٽائيپٽڪ پينسل خوفناڪ طور تي سڙي وئي جيئن مون ان کي پنهنجي اندرين نڪ جي مٿان دٻايو. نڪ جو رت هر چند ڪلاڪن ۾ موٽڻ لڳو. منهنجا هٿ لڪڻ بند نه ٿيندا هئا.

جيئن رات اسپتال تي ٽنگيل هئي، مون پاڻ کي مصروف ڪمانڊ خيمه اندر ڌار ڪيو. پردي جي پويان لڪائي، مان پنهنجي ميز تي ويٺس، ايڊڊرال جون ڪيتريون ئي گوليون نگلڻ لڳس. اهو پهريون لمحو هو جيڪو مون پنهنجي لاءِ ڏينهن ۾ چوري ڪيو هو ۽ مون پهريون ڀيرو روئڻ جو موقعو ورتو جڏهن کان اهو سڀ شروع ٿيو.

اها رڳو هڪ ٻي سرحدي لڙائي ٿيڻي هئي - فوجي هٿيارن جو هڪ جارحانه اضافو اسان جي سرحدن کي پار ڪري، اسان جي اڳڀرائي فوجي ڊويزن کي روڪي سگهي ٿي جيستائين اسان جي هوائي مدد متحرڪ نه ٿيندي. هي وقت مختلف هو. اسان جي سيٽلائيٽ انهن جي ايٽمي بيلسٽڪ بيس جي اندر حرڪت ڪئي. تڏهن مرڪزي حڪم سڀني کي مغربي محاذ تي گڏ ٿيڻ جو حڪم ڏنو.

مون کي بنگلاديش جي اندر مقرر ڪيو ويو هو ته سائڪلون وهوڪ کان انساني امداد جي ڪوششن ۾ مدد ڪندي جڏهن جنرل ناٿوت منهنجي خاندان کي ڊيڄارڻ لاءِ فون ڪيو. هن چيو ته مون وٽ صرف ويهه منٽ آهن سڀني کي ٻاهر ڪڍڻ لاءِ. مون کي ياد ناهي ته مون ڪيترا ڪال ڪيا هئا، پر انيا اڪيلي هئي جنهن نه ورتي هئي.

جڏهن اسان جو طبي قافلو فيلڊ اسپتال پهتو ته فوجي ريڊيو تي غير لاجسٽڪ خبرون جا ڪجهه ٽڪرا ورهايا ويا، جنهن ۾ اشارو ڏنو ويو ته پاڪستان پهرين فائرنگ ڪئي. اسان جي ليزر ڊفينس پريميٽرز انهن جي اڪثر ميزائلن کي سرحد تي ڊاهي ڇڏيو، پر ڪجهه وچ اوڀر ۽ اولهه هندستان ۾ داخل ٿيا. جوڌپور، پنجاب، جئپور ۽ هريانا جا صوبا سڀ کان وڌيڪ متاثر ٿيا. نئين دهلي هلي وئي آهي. تاج محل تباهيءَ ۾ آهي، هڪ مقبري جي پٿر جي ڀرسان آهي، جتي ڪڏهن آگرا بيٺو هو.

جنرل نٿاوت اعتراف ڪيو ته پاڪستان تمام گهڻو خراب ٿي چڪو آهي. انهن وٽ ڪو به ترقي يافته بيلسٽڪ دفاع نه هو. پر، هن اهو پڻ چيو ته هندستان جي تباهي جي حد تائين درجه بندي رهندي جيستائين فوجي ايمرجنسي ڪمانڊ کي يقين نه آهي ته پاڪستان ٻيهر ڪڏهن به مستقل خطرو پيدا نه ڪندو.

ٻنهي پاسن کان مئل ڳڻڻ ۾ سال گذري ويندا. جيڪي ايٽمي ڌماڪن سان فوري طور تي نه ماريا ويا آهن، پر ان جي تابڪاري اثرات کي محسوس ڪرڻ لاء ڪافي ويجهو آهن، ڪيترن ئي هفتن کان مهينن ۾ مختلف قسم جي ڪينسر ۽ عضون جي ناڪامي کان مري ويندا. ملڪ جي ڏور اولهه ۽ اتر ۾ رهندڙ ٻيا ڪيترائي- جيڪي فوج جي محدود تابڪاري واري علائقي جي پويان رهن ٿا- پڻ بنيادي وسيلن جي کوٽ کان بچڻ لاءِ جدوجهد ڪندا جيستائين سرڪاري خدمتون پنهنجي علائقي ڏانهن واپس نه اينديون.

جيڪڏهن اسان جي پاڻي جي ذخيرن مان جيڪو بچيو ويو آهي ان لاءِ هندستان کي ڌمڪيون ڏيڻ کان سواءِ پاڪستاني پنهنجي عوام کي کارائي سگهن ها. اهو سوچڻ لاءِ ته انهن جو آسرو هوندو هن! اهي ڇا سوچي رهيا هئا؟

***

مون چيڪ ڪيو ته اسان جي آس پاس جا مريض اندر گهڙڻ کان اڳ سمهي رهيا آهن. ”چاچا. مان وري نه پڇندس“.

هن جو منهن سنجيدگيءَ سان بدلجي ويو. ”جڏهن هوءَ منهنجي گهر مان نڪتي ته رات جو، جسپريت مون کي ٻڌايو ته انيا ستي ۽ هيما کي شهر جي شري رام سينٽر تي هڪ ڊرامو ڏسڻ لاءِ وٺي ويون. ... مون سمجهيو ته توهان کي خبر آهي. هن چيو ته توهان ٽڪيٽ خريد ڪيو. هن جون اکيون ڳوڙهن سان ڀرجي ويون. ”ڪيدار، معاف ڪجو. مون هن کي دهلي کان ٻاهر هاءِ وي تي سڏ ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، پر هن نه کنيو. اهو سڀ ڪجهه جلدي ٿيو. وقت نه هو.”

”اها ڪنهن کي به نه ٻڌاءِ،“ مون ڪاوڙيل آواز ۾ چيو. ”اومي، منهنجو پيار جسپريت ۽ پنهنجي ٻارن کي ڏي... مون کي ڊپ آهي ته شايد تنهنجي موڪل کان اڳ هنن کي نه ڏسان.

*******