Cwantwmrun

CREDYD DELWEDD: Cwantwmrun

Rwsia, genedigaeth ar fferm: Rhyfeloedd Hinsawdd yr Ail Ryfel Byd P6

David Tal, Cyhoeddwr, Dyfodolwr
@DavidTalWrites
LinkedIn

Dydd Mawrth, 09/15/2020 - 13:03

2046 - De Khabarovsk Krai, Rwsia

Fe wnes i ollwng cwyn dwfn wrth syllu ar Suyin yn penlinio o'm blaen. Roedd hi'n gwybod beth roeddwn i'n ei hoffi, yn gweithio'n gyflymach, yn tynhau ei gwefusau i gasglu pob diferyn olaf. Roedd yna rai dyddiau, wrth gwrs, ond pan welais Suyin yn camu oddi ar y trên yr holl fisoedd yn ôl, roeddwn i'n gwybod bod angen i mi ei chael hi.

“Ydw i wedi gorffen?” gofynnodd yn ei Rwsieg toredig, bob amser yr un cwestiwn, bob amser yn osgoi cyswllt llygad.

“Ewch. Y drws cefn y tro hwn, ”meddai fi, gan dynnu fy pants yn ôl i fyny. “Ewch â'r bag yna o hadau gyda chi. Dewch yn ôl yn ddiweddarach i labelu llwyth y bore yma.”

Cododd Suyin y bag ar ei hysgwydd a gadael yr ysgubor storio, gan anelu am y cae. Roedd hi'n ddiwedd mis Awst a chawsom un tymor tyfu arall cyn i'r gaeaf ddod.

Cydiais yn fy blaser ac allan trwy'r blaen, gan leddfu i gusan cynnes yr haul ar fy wyneb. Gyda dim ond dwy awr tan fachlud haul, parhaodd i orchuddio fy nghaeau tatws gyda’i gynhesrwydd maethlon. Byddai'r arolygydd yn cael ei synnu'n hapus yn ystod ei ymweliad y mis nesaf. Roedd cynhaeaf y tymor hwn yn edrych i fod y gorau mewn dwy flynedd, yn ddigon da i ennill cyfran fwy o dir yn ailasesiad blynyddol y mis nesaf. Ond yn bwysicach fyth, byddaf yn ennill cyfran fwy yn y llwyth nesaf o weithwyr fferm Tsieineaidd.

846 oedd dan fy ngwasanaeth. Hanner yn britho fy fferm am filltiroedd, yn hadu, yn chwynnu, yn dyfrio, ac yn pigo. Roedd yr hanner arall yn gweithio fy ffermydd wyau, yn cynnal a chadw fy ffermydd gwynt, ac yn gofalu am y llinell gydosod yn fy ffatri dronau. Pob ufudd. Pawb yn anobeithiol. A'r cyfan wedi'i dalu gan lywodraeth China, ar ben fy ffi rheoli y pen. Po fwyaf, y gorau mewn gwirionedd. Pam trafferthu gyda'r codwyr mecanyddol newydd a drud hynny.

Cerddais brif ffordd wasanaeth y fferm, fel yr oeddwn yn ei wneud bob dydd, gan archwilio a chywiro'n llym y gweithwyr yr oeddwn yn mynd heibio. Mewn gwirionedd, buont yn gweithio'n ddiwyd a heb nam, ond rhaid eu hatgoffa bob amser i bwy maent yn gweithio, i bwy y mae'n rhaid iddynt eu plesio, er mwyn osgoi cael eu cludo'n ôl i newyn yn Tsieina.

Uwchben, roedd dronau ffermio yn suo drwy’r awyr, llawer ohonynt mewn grwpiau o bedwar. Roedden nhw'n hedfan trwy gydol y flwyddyn. Roedd y rhai arfog yn gwarchod ffiniau'r fferm rhag ysbeilwyr cnydau. Cadwodd eraill olwg ar gyfansoddiad pridd y fferm, cadw dŵr, a chyfradd twf cnydau, gan gyfeirio'r gweithwyr fferm i ble y dylent ganolbwyntio ymdrechion eu dydd. Roedd y dronau mwy yn cludo bagiau hadau, gwrtaith, a deunyddiau cynnal eraill i'r ffermwr lle'r oedd angen. Roedd popeth mor effeithlon. Wnes i erioed ddychmygu cymhwyso fy ngradd cyfrifiadureg i'r bywyd syml, ond ar ôl priodi merch ffermwr, roedd yn gwneud synnwyr.

Ar ôl hanner awr, cyrhaeddais fy mhlasdy ar ddiwedd llwybr y gwasanaeth. Yr oedd y Samoyeds, Dessa, Fyodor, a Gasha, yn chwareu yn yr ardd. Roedd eu gofalwr, Dewei, yn cadw gwyliadwriaeth. Stopiais wrth y gegin i weld beth oedd bwriad y cogydd ar gyfer swper, cyn mynd i fyny'r grisiau.

Y tu allan i fy ystafell wely, roedd Li Ming,ein bydwraig, yn diferu un baban arall. Amneidiodd a oedd yn effro.

“Irina, fy annwyl, sut wyt ti'n teimlo?” Eisteddais ar y gwely yn ofalus, yn ymwybodol o'i chyflwr.

“Fe allwn i fod yn well,” meddai, gan syllu o bell ar y lluniau yn addurno’r dreser.

Roedd croen Irina yn welw ac yn llaith. Hwn oedd ein trydydd cais am fabi. Y tro hwn dywedodd ein meddyg y byddai hi'n dod â'r plentyn i'r tymor, dim ond ychydig mwy o wythnosau.

“A oes unrhyw beth y gallaf ei wneud? A gaf i ddod ag unrhyw beth i chi?" gofynnaf.

Gorweddodd Irina yn dawel. Bob amser mor anodd. Eleni yn arbennig, dim ots faint dwi'n ei roi. Cartref gwych. Emwaith. Gweision. Bwydydd na ellir eu prynu ar y farchnad agored mwyach. Ac eto, tawelwch.

***

“Dyma ddyddiau gwych i Rwsia,” meddai Grigor Sadovsky, Prif Arolygydd Amaethyddiaeth pwnc ffederal Khabarovsk Krai. Gorffennodd gnoi ei damaid o stêc rhy ddrud, cyn ychwanegu, “Wyddoch chi, dim ond bachgen bach oeddwn i pan gwympodd yr Undeb Sofietaidd. Yr unig beth y gallaf ei gofio o'r amser hwnnw oedd dod o hyd i fy nhad yn crio ar ei wely. Pan gaeodd y ffatri, collodd bopeth. Roedd yn anodd iawn i fy nheulu hyd yn oed roi un pryd y dydd i fy chwiorydd a minnau.”

“Ni allaf ond dychmygu, syr,” dywedais. “Dw i’n siŵr na fyddwn ni byth yn dychwelyd i’r dyddiau hynny. Edrychwch ar y cyfan rydyn ni wedi'i adeiladu. Rydyn ni'n bwydo hanner y byd nawr. Ac rydym yn byw yn dda oherwydd hynny. Onid yw hynny'n iawn, Irina?”

Wnaeth hi ddim ateb. Yn lle hynny, dewisodd yn ddifeddwl help carp a salad, gan anwybyddu'r swm o fwyd a gyflwynir yn ofalus ar fwrdd yr ystafell fwyta. Hwn oedd ein hymwelydd pwysicaf o'r flwyddyn ac ni allai ei dull o ofalu llai.

“Ydy, mae Rwsia yn gryf eto.” Gwagiodd Sadovsky ei ail gwpan o win coch prin ac oedrannus. Fe'i hail-lenwyd ar unwaith gan y gwas bwyta. Roeddwn wedi ei gyfarwyddo i gadw'r arolygydd yn hapus, hyd yn oed pe bai'n costio fy hen bethau gorau i mi. “Roedd yr Ewropeaid yn meddwl y gallen nhw ein buwch ni pan nad oedd angen ein nwy arnyn nhw mwyach, ond nawr edrychwch arnyn nhw. Wnes i erioed ddychmygu y byddai Rwsia yn adennill ei lle mewn hanes trwy amaethyddiaeth, ond dyma ni.” Fe wnaeth e suro mwy o win, ac yna ychwanegodd, “Wyddoch chi, rydw i wedi cael gwahoddiad i fynychu'r fforwm hinsawdd fyd-eang yn Zurich fis Hydref eleni.”

“Am anrhydedd fawr, syr. Fyddwch chi'n siarad? Efallai am y cynlluniau geo-beirianyddol hynny y mae'r Gorllewin yn sôn amdanynt yn ddiweddar?"

“Byddaf yn banelwr ar bwyllgor normaleiddio hinsawdd Dwyrain Asia. Ond rhyngoch chi a minnau, ni fydd unrhyw normaleiddio. Mae'r hinsawdd wedi newid a rhaid i'r byd newid gydag ef. Os byddant yn dod â thymheredd y byd yn ôl i gyfartaledd y 1990au, byddwn yn colli ein tiroedd fferm yn ôl i'r gaeaf. Bydd ein heconomi yn gostwng.

Ysgydwodd Sadovsky ei ben. “Na, mae Rwsia yn gryf nawr. Mae angen ein bwyd ar yr Ewropeaid. Mae angen ein tir ar y Tsieineaid ar gyfer eu ffoaduriaid. A chyda’u dau o’u harian yn ein pocedi, gallwn brynu digon o weinidogion i rwystro unrhyw bleidlais y mae’r Americanwyr yn ceisio ei gwthio i dymheredd is yn y byd.”

Mae fforc Irina yn clecian yn erbyn ei phlât. Mae hi'n sefyll i fyny, ei llygaid yn llydan, llaw chwith yn dal ei bol chwyddedig. “Esgusodwch fi, Arolygydd,” yna rhuthrodd allan o'r ystafell.

Mae Sadovsky yn gwenu arnaf. “Peidiwch â phoeni, roedd fy ngwraig yr un peth pan gafodd ein plant ni. Yn ôl maint ei stumog, rwy'n siŵr y bydd eich babi yn un iach. Ydych chi'n gwybod ai bachgen neu ferch ydyw?"

"Bachgen. Rydyn ni'n ei enwi, Alexei. Ef fydd ein cyntaf. Rydyn ni wedi bod yn ceisio cyhyd nawr, mae'n anodd credu ei fod yn mynd i ddigwydd y tro hwn."

“Cael cymaint ag y gallwch chi, Bogdan. Mae angen mwy o blant ar Rwsia, yn enwedig gyda’r holl Tsieineaid hyn yn ymgartrefu yma.” Mae'n estyn ei gwpan gwag i'r gwas bwyta ar gyfer ail-lenwi eto.

"Wrth gwrs. Ar ôl i Irina wella, rydyn ni'n gobeithio—”

Agorodd drysau'r ystafell fwyta wrth i'r fydwraig ruthro i mewn. “Mr. Bogdan, mae eich gwraig yn esgor! Dwi angen i ti ddod.”

“Ha! Rydych chi'n gweld, dywedais wrthych y byddwn yn dod â phob lwc." Chwarddodd Sadovsky yn galonnog a gafael yn y botel win o law'r gwas bwyta. “Ewch, fe yfaf i'r ddau ohonom!”

***

“Gwthio, Mrs Irina! Gwthiwch!"

Arhosais yn yr ystafell wely y tu allan i ddrws yr ystafell ymolchi. Rhwng sgrechiadau Irina, y cyfangiadau poenus, ac acen bwrdd sialc y fydwraig, allwn i ddim aros yn yr ystafell fach honno gyda nhw. Buom yn aros cyhyd am hyn. Yn olaf, mab i alw fy enw fy hun, rhywun i ddwyn fy enw, etifeddu popeth yr wyf wedi adeiladu.

Mae oriau'n mynd heibio cyn i sgrechiadau Irina ddod i ben. Eiliadau'n ddiweddarach, fe chwalodd crio babi y distawrwydd. Alexei.

Yna dwi'n clywed Irina. Roedd hi'n chwerthin, ond chwerthin hysterig oedd hi.

Agorais ddrws yr ystafell ymolchi i ddod o hyd i Irina yn eistedd mewn twb o ddŵr gwaedlyd, ei hwyneb wedi'i orchuddio â chwys a boddhad. Syllu ar me am eiliad, yna dechreuodd chwerthin hyd yn oed yn uwch. Roedd y fydwraig yn eistedd yn dawel, yn crynu, gan ddal y plentyn yn dynn yn erbyn ei chorff.

“Sut mae e? Fy mhlentyn, Alexei.”

Trodd y fydwraig i edrych arna i, a dychryn yn llenwi ei llygaid. “Y mae Mr. Bogdan, syr, fi, dydw i ddim—”

“Rhowch fy mhlentyn i mi!” Tynnais Alexei allan o'i dwylo. Stopiodd chwerthin Irina. Tynnais y tywel i ffwrdd o wyneb Alexei. Yna gwelais ef. Ei lygaid....

“Rydych chi'n meddwl nad oeddwn i'n gwybod?” meddai Irina, ei hwyneb yn cael ei oleuo gan gynddaredd, gwaed yn diferu o'i ffroen. “Rydych chi'n meddwl fy mod i'n ffwl? na fyddwn i'n darganfod?"

“Nid fel hyn, Irina. Hyn, sut allech chi wneud hyn?"

“Rwy’n cymryd popeth, Bogdan. Popeth!”

"Sefydliad Iechyd y Byd? Gyda Pwy!" Dechreuodd y babi sgrechian. Ceisiodd y fydwraig estyn allan amdano, ond fe wnes i ei chicio i'r llawr. “Pwy ydy’r tad?”

Safodd Irina i fyny o'r bath, ei chorff wedi'i baentio mewn gwaed. “Pwy arall ond gwr dy butain.”

Tyfodd cynddaredd gwallgof y tu mewn i mi wrth i mi rasio allan o'r ystafell ymolchi.

“Rwy’n cymryd popeth, Bogdan!” sgrechiodd Irina.

Rhedais i lawr y tŷ ac i mewn i'r garej. Gosodais y babi ar sedd teithiwr y jeep, yna rhuthrais i'r locer gerllaw. Ychydig o wasgau pin yn ddiweddarach a thynnu fy reiffl hela allan.

Rhwygodd y jeep i lawr ffordd wasanaethu'r fferm. Sgrechodd y plentyn y reid gyfan, gan dynnu syllu arswydus gan weision fferm yn gweithio yn y caeau cyfagos. Ni chymerodd lawer cyn i mi gyrraedd yr ysgubor storio. Cydiais yn y reiffl o'r sedd gefn a barged tu mewn.

“Suyin! Ble wyt ti? Ystyr geiriau: Suyin! Rwy'n gwybod eich bod chi yma." Cerddais i lawr yr eiliau o fagiau hadau ac roedd offer fferm yn pentyrru tair llawr o uchder, eil ar ôl eil, nes i mi ei gweld. Safai'n dawel yng nghornel dde-ddwyreiniol yr ysgubor. “Suyin! Ble mae e?”

Mae hi'n cerdded yn dawel allan o'r golwg ac i mewn i'r eil gefn. Rwy'n mynd ar ei hôl hi, trowch y gornel ac yno y mae.

“Sut mae fy mab?” gofynnodd yn oeraidd.

Tynnodd fy reiffl, byseddu'r sbardun, cymerais nod, yna rhewodd. Roedd y boen yn fygu. Rwy'n llechu ymlaen wrth i'r llafn gwthio rhwng fy asennau. Syrthiodd y gwn i'm hochr wrth i mi gydio wrth fy ochr.

Pwysodd Suyin yn fy erbyn o'r tu ôl, ei llaw rydd yn lapio o amgylch fy ngwddf, ei gwefusau'n gorffwys ger fy nghlust. “Pan fydd dy fywyd yn blino, gwybydd y byddaf yn dy gladdu â'th geiliog yn dy geg.”

*******